15 mei.- Wat is er nou mooier dan jezelf op een prachtige zomerse dag zeiknat te laten spuiten door een veldsproeier? En wat is er nou leuker om je dan, volledig doorweekt, bij je moeder te melden? ‘En hoe krijgen we die op een normale manier mee in de auto? ‘Ik hoorde haar denken.
Ver weg van dit leuke tafereel, aan de overkant van het veld, kreeg de toch al blauwe lucht een prachtige teint erbij. Dat alles dankzij het fantastische sfeer vak, vol met jonge spelers. Zondagmiddag in Laren. Ruim een uur voor de wedstrijd, terwijl de muziek al klonk, zag ik Mieketine Mieketine Mignot-Wouters al druk in de weer met een slinger, bij het terras aan de buitenkant van het clubhuis. Blauw.
Ook daar.LMHC dames 1 tegen Leonidas. Een Super Sunday voor in de geschiedenisboeken van de club. Een prachtige club, een icoon van het dorp, met al een lange geschiedenis. Maar deze mag erbij. Nee, moet erbij.
Het afscheid van Fleur Kok. Op 1.25 minuut voor het einde van de wedstrijd klonk het signaal, gevolgd door applaus en gejuich. Een staande ovatie voor een kind van de club. Bloemen. En natuurlijk muziek van de MCC, dat net zo bij Laren hoort als de LMHC.
Het scoreboard stond veilig op 2-0. En de stand op de lijst had al bewezen dat degradatie niet perse tot een vrije val hoeft te leiden. Vanaf het terras, kijkend naar het afscheid, met een schuin oog naar de veteranen mannen op het andere veld en al die kinderen in datzelfde blauw, zag ik (voor mezelf) het grootste bewijs dat sport en een mooi verenigingsleven het allerbeste middel is, tegen de lange lijst van kwalen die de jeugdzorg zo kenmerken.
En toen was het echt voorbij.De club icoon, die wel bleef na de degradatie, moest voor even weg uit de veilige drukte van haar ploeggenoten. De trap op. De woorden van Hanneke Smabers. Bewondering en waardering. Veel waardering.
En toen die ene zin:’Fleur Kok, een speelster met een blauw hart.’ Het kleine jongetje naast mij keek omhoog naar zijn vader. ‘Een blauw hart? Dat kan toch helemaal niet?’ hoorde ik hem zachtjes zeggen tegen zijn vader. Maar het bewijs stond op een paar meter van hem af. En ooit zal hij het wel begrijpen.
LMHC is een kroonjuweel van ons dorp, waar we verdomd zuinig op moeten zijn.Dan hebben Fleur Kok, en al die anderen die haar voorgingen, het niet voor niks gedaan.
Bron : Wim Jordaan. Foto’s Karen Platje
