3 ok.- Afgelopen weekeinde stapte Hein Pieper op als voorzitter van Nieuw Sociaal Contract. De medeoprichter van de partij van Pieter Omtzigt deed dit na een klacht over machtsmisbruik in een vorige functie. Niet een gevalletje vorige week, maar twintig jaar geleden.
Pieper zou een medewerker, die hem, zoals het verhaal ging, had betrapt op het kijken naar porno, hebben ontslagen.Het bleef twee decennia stil. Tot afgelopen weekeinde. Want de tijden zijn veranderd en, of het we nu leuk vinden of niet, we leven in een cancel-cultuur.
Pieper is een witte volwassen man en dat is vandaag de dag sowieso geen groot voordeel. Behalve dat ik mij heb verbaast over het feit, dat Omtzigt zijn mond niet open heeft getrokken en gezegd heeft: ‘Gewoon blijven zitten waar je zit. Ik laat je niet afrekenen op iets van twintig jaar terug’, kijk ik toch met een andere blik in het dorp.
Want nu zie ik pas hoeveel volwassen witte mannen hier rondlopen. Ik zie ze overal; bij het Bonte Paard, op de weekmarkt, in de gemeenteraad, langs de sportvelden en ga zo maar door. Overal witte mannen, waarvan ik nu niet zeker weet of ze met de introductie van het internet niet al een malle zijn gaan surfen op het web, op zoek naar spanning en avontuur.
Hoeveel angst schuilt er achter die ogenschijnlijk ontspannen koppies? En hoe moet dat nou met mij? Kan ik nog wel iets vinden van de Brink, nieuwbouwplannen, padelbanen, beschermd dorpsgezicht, het sociaal domein en vele andere zaken? Het is in ieder geval best een klein risico.
Want ik heb in mijn puberteit meer porno gezien dan Q en Q, Mash, The Onedin Line en Catweazle bij elkaar. Ik ontken dus niks, maar wil er graag aan toe voegen dat er toe geen internet was en ik al dat lustopwekkend materiaal op plekken vond, waar ik helemaal niet mocht zoeken.
Laten we het op overmacht houden. Dan kan ik in ieder geval weer rustig adem halen.
Ps. Over de periode van de afgelopen tien jaar verkies ik om nu geen verklaringen af te leggen.
Wim Jordaan
