17 apr.- Natuurlijk. Ik had het kunnen weten. Misschien had ik het wel moeten weten zo onderhand. Maar het verhaal van Sabine Klaver in het Larens Journaal zette de punt weer eens ongenadig hard op de i. De echte kroonjuwelen van Laren zijn geen gebouwen, maar mensen die hun hart volgen en nek uitsteken.Sabine is zo iemand. In De Stal, de zorgafdeling van Het Spookbos, ooit door haar opa gestart en door haar ouders ontwikkeld tot de geweldige plek die het nu is, begeleidt ze kinderen en jong volwassenen die het moeilijk hebben. Waarom? Zoals zij het zelf zegt: ‘Ik denk dat het in de genen zit: ik heb een groot zorghart. Voor mij voelt het bijna onmogelijk om mijn expertise en de fijne plek die wij hier hebben níet te delen.’
Dan ben je dus een kroonjuweel van je dorp. En dat zin er zoveel in het mooie Laren. Toch praten we, als het over kroonjuwelen gaat, vaak over steen: over gebouwen. Zoals Singer. Toegegeven, het is ook een prachtig museum, dat dankzij de steun van kroonjuweel Els Blokker alleen maar mooier is geworden. En natuurlijk gun ik de vaste groep genodigden, bij recepties en openingen, hun glaasje en blikken van verstandhouding. Zij zijn het tenslotte, die tegen beter weten in blijven volhouden dat Laren nog steeds een kunstenaarsdorp is.
En wie ben ik om dromen te verstoren. Maar de echte kroonjuwelen van Laren zijn de mensen.De mensen die zich nu dagelijks inspannen in de voormalige Rabobank voor onze nieuwe gasten/bewoners uit Oekraïne.
De mensen, die ons het historisch besef bijbrengen over de geschiedenis van Laren. De mensen die elke dag actief zijn voor de jeugd, bij de scouting, de sportvereniging, het maatschappelijk veld en de kerken. Het is misschien wat pedant om dit aan de kroonjuwelen van de formatie mee te geven; zij steken immers ook al vaak hun nek jaren uit. Maar misschien ook niet.
De echte kroonjuwelen van Laren zijn niet van steen, maar van vlees en bloed. Ze drukken op geen enkele begroting en maken Laren tot het mooiste dorp van het land.
Wim Jordaan Foto: hethuisvanoranje.nl
