En de manier waarop hij het vertelde kwam binnen. Op het plein, vlak voor de Basiliek en met zijn rug naar de net geplaatste muziektent, kon ik alleen maar even naar hem luisteren.De even permanente als wonderlijke schoonheid van de kerk, het uitzicht op de poffertjeskraam en de Brink; hij zag het even niet meer, zo vertelde hij.
Elke ochtend werd hij wakker met pijn in zijn buik. De energielasten, de stijgende prijzen in de winkels. Twijfels, angst en vragen. Een paar honderd meter verderop, een paar uur later, zag ik Marina, een van de Oekraiense bewoners, in gedachten kijken naar een filmpje van het carillon in Kiev.Prachtige, bijna serene klanken, in een schaars verlichte stad.
Ik weet dat ze elke dag verschillende keren belt met haar man.Z ij en haar kinderen zijn veilig.Maar toch.. Twijfels, angst en vragen.
En ik? Geen enkel antwoord, vrees ik. Ook in de angst om het verkeerde te zeggen. Maar in gedachten zag ik mezelf, de eeuwige agnost, weer bij de Dominicuskerk in Amsterdam naar binnen stappen. Vrijwel elke zondag.De Dominicuskerk. De bijzondere kerk van Huub Oosterhuis, Jan van Kilsdonk en al die andere mooie denkers en sprekers.
Dezelfde agnost in mij hoorde, toeval bestaat niet, op dezelfde dag het ‘Houd Moed’ van Britta Maria, een van de beste maar ook ondergewaardeerde zangeressen van Nederland. Altijd begeleidt door de muzikale alleskunner Maurits Fondse.
Het is misschien een beetje laf. Maar laat hen het maar zeggen en zingen. Houd Moed
Wim Jordaan
