25 sept.- Een tijdje terug, niet eens zo lang geleden, stond er op een middag een mevrouw in de grote hal van de voormalige Rabobank. Of ze misschien even mocht kijken. Ze had gehoord dat zij er zou gaan wonen. Tijdelijk.
Een mevrouw met een zoon en een dochtertje.Ze werden, niet veel later, de eerste Oekraiense bewoners van het voormalige kantoorpand. De mevrouw ging al vrij snel aan het werk, haar zoon zag ik elke dag op de fiets springen naar, zo later bleek College De Brink.En de dochter?Ze was een beetje schuchter in het begin, een beetje verlegen.
Op een middag zag ik haar in de meer dan geweldige basisschool De Ploeg. Een meisje uit de Oekraïne, temidden tussen de jongens en meisjes uit Laren. Anders al. Een beetje gewend.
De voormalige bank stroomde langzaam vol met nog meer vrouwen en kinderen en het meisje kreeg vriendinnen. Elke ochtend is het tegenwoordig een uittocht, zo rond kwart over acht. Kinderen op de fiets en alle moeders er achteraan. Ook het meisje.
Niet meer dat schuchtere verlegen kind. Maar een opgewekt meisje uit ons mooie dorp. Uit een ander land en waarschijnlijk met een behoorlijk rugzak. Maar vooral dat leuke meisje uit Laren.Vanmorgen zag ik haar weer, zoals bijna elke ochtend. In het mandje van haar fiets een grote doos met vrolijk versierde cupcakes.
Trakteren op school. Jarig.
Op de stoep voor het gebouw werd ze al gefeliciteerd door haar vriendjes en vriendinnen en door al die moeders. Die zo verdomd stoere moeders. Jarig.
In een land, dat niet het jouwe is. Maar wel in het dorp, dat van jou en al die andere mensen is gaan houden.
З Днем народження . Van harte gefeliciteerd!
