18 apr.- Dorpskarakters kleuren het dorp. De 77-jarige Harry Ligter ,“ Bonjour, monsieur”, die samen met zijn vrouw Meity woont in dat monumentje van een arbeidershuisje (1771) op de hoek van het Wagenpad en het Zevenend, is er zo een. Of je Harry nu tegenkomt op de weekmarkt met zijn 14-jarige keffende Moos óf hem majesteitelijk ziet zitten met zijn vuilnisbakkie aan zijn voeten bij lijstenmaker Marcel Kessel, binnen een nanoseconde hang je aan zijn lippen: in Larens dialect, afgewisseld – op verzoek- met bekakt ABN, Algemeen Beschaafd Nederlands. Bij Harry gaat het altijd of enthousiast over het Laren van weleer of hij drijft frivool de spot met de mondainiteit van nu.
Harry is een groot wielerliefhebber. Het seizoen dat weer is begonnen met voorjaarsklassiekers als Milaan-San Remo, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Waalse Pijl, en o.a de Amstel Gold Race, doet zijn hart sneller kloppen. Ooit was hij zelf een verdienstelijk amateur met rondjes om de kerk en – voor veertig gulden- een uurtje stayeren met wereldkampioen Cees Stam. Doping ‘bestond’ toen nog niet. Hooguit een bidon cola en een stuk kip in zijn rantsoenzak. In 1965 werd hij in zijn fel gele wielershirt – met op de voorkant de initialen GWC (Gooise Wieler Club) en op zijn rug ‘De Adelaar’, clubkampioen. Het was de tijd dat er ook een Ronde van Laren werd gereden. Met heerlijke koersmuziek en als microfonist de welbekende Chris Delbressine. Het peloton van zo’n 80 man draaide de pedalen soms 60 km per uur rond over het parcours van Klooster, Smeekweg, Zevenend en Jordaan. En…..er was veel hilariteit. Zoals die ene keer tijdens de Ronde van Eemnes. Vier renners op kop waaronder Harry. De Laarder werd de bocht afgesneden: zó scherp dat het inhalende kwartet weggleed, ten val kwam en in het kroos van de poldersloot belandde. Zijn ogen glimmen: “Er zijn nog foto’s van”: wielerromantiek uit een jongensboek. Rijden in een waaier, bloemen aan de meet en een kus op beide wangen van de plaatselijke Rondemiss. Laren had er ook een. Zijn bekers staan nu hoogachter in zijn schuurtje opgesteld, miniatuurfietsjes op een houten richel en een shirt van de Franse wielerlegende Jacques Anquetil aan de muur. “De wielersport heeft me gevormd”, klinken zijn herinneringen vol zeggingskracht. “Het heeft me geholpen als ik als monumentaal-metselaar/tegelzetter moest afzien bij menig grachtenpandje in de bouw. Het heeft me karakter gegeven. Het was een mooie tijd, man. Dat komt nooit meer terug.” Harry Ligter, een kleurrijk karakter in ons dorp.
Leo Janssen
