23 juli.- Het schonen van mijn archief schiet deze grote vakantie niet echt op. Iedere keer blokkeer ik weer wanneer er iets verrassends tevoorschijn komt dat ik allang ben vergeten. Zoals een Telegraaf van 6 april 1989. ‘Medewerkers van vier omroepen werken mee aan een parodie op Medisch Centrum West’, kopte Henk van der Meyden op zijn veel gelezen pagina Privé. Medisch Centrum West was een televisieserie over ziekenhuisromantiek boordevol liefde en neurose, vakkundig aan elkaar genaaid door scenarist Hans Galesloot. Zonder verdoving volgens museum Beeld & Geluid. Miljoenen mensen lustten er wel pap van.
De showbizz coryfee interviewde exclusief Robert Long over ‘Opname’, een hilarische persiflage met in de hoofdrollen KRO-beauty Dieuwertje Blok , VARA omroepster Paula Patricio, NCRV’s Farce Majeure Fred Benavente, en AVRO’s ‘Wie van de drie’- panellid Loes Haasdijk. Het was een gefilmd onderdeel in een van mijn eerste grote amusementshows met de zanger/presentator die ik samen met Patrick Scholtze maakte bij John de Mol Produkties voor de VARA.
Eerlijk gezegd was zo’n zaterdagavondshow op prime time wel even wennen voor mij, want ik bewoog me eigenlijk alleen maar op het nog onontgonnen televisieterrein van infotainment met programma’s als ‘De 5 uurshow’, ‘Tien voor Taal’, en ‘De Vakantieman’. Maar omdat Robert Long in ‘mijn stal’ zat, werd ik de uitvoerend producent.
Robert ‘schreef een onthutsend verhaal dat alle ziekenhuis series overbodig maakt’, promootte Van der Meyden. Longs mini-serie ging over ongenaakbare hartstochten – wie doet het met wie?, buiten echtelijk kinderen, vreemd gaan en andere relatieproblemen die de witte jassen van de later met een Gouden Televizier-Ring ( 1992) onderscheiden MCW-cast met dokter Jan, (Marc Klein Essink), dokter Eric (Rob van Hulst), hoofdzuster Reinie ( Margreet Blanken) en zuster Ingrid ( Annemiek Verdoorn) in één klap deden verbleken’.
De opname vond plaats niet zoals gebruikelijk in het Zuiderzeeziekenhuis van Lelystad, maar in het toen te sluiten Sint Jansziekenhuis aan de Eemnesserweg. Zeventig jaar eerder uit vrees voor een te bouwen gemeentelijk hospitaal gesticht door pastoor Hendriks. Bouwkosten 400.000 gulden. Het Larense ziekenhuis – onderdeel van de latere configuratie ‘Klein Vaticaan’; zusterschool broederklooster, basiliek, pastorie en verzorgingshuis Johanneshove -, werd gerund door de zusters van de H. Jozef uit Heerlen, niet veel later door de nonnen van de congregatie H. Carolus Borromeus uit Maastricht. De zusters woonden op zolder boven de keuken en kapel. Ieder in een eigen cel met een luikje in de deur. Piet Hilhorst, destijds prominent KVP-gemeenteraadslid, was ‘manusje van alles’, aldus jongste zoon Vincent: “Hij slachtte varkens, dweilde gangen, en stookte de kachels. Later werd hij portier, de steun en toeverlaat van de zusters.”
Zelf kan ik mij herinneren er vóór de parodie ‘Opname’ van Robert Long een keer eerder te zijn geweest toen mijn schoonvader zijn heup gebroken had. Naast hem lag ‘Comme si, comme ça’, zoals hij de Fransman noemde. Een vrolijke boel. Helemaal toen een oude klasgenoot van mijn vrouw voor zijn vriend tegenover ‘het illustere internationale duo’ een fles sherry naar binnen had gesmokkeld die al gauw door de sinaasappelsap ging. Veel Laarders moeten aan dit ziekenhuis met zijn destijds unieke ‘klasse kamers’ vele dierbare herinneringen hebben. Iedere keer als ik langs het Pastoor Hendrikspark wandel, geniet ik van die prachtige voorgevel die de geschiedenis, zo mooi beschreven in het gedenkboek ‘Zorgzaam door de jaren’ (1990) letterlijk en figuurlijk recht overeind houdt. Met een chique woord noemen Belgen dat façadisme. Laren kan trots zijn die monumentale gevel te hebben kunnen behouden. Bol an, mensen, geniet van je vakantie!
Leo Janssen
