20 juni.- Ik ben niet zo’n boerenzakdoeken-man die zijn neus snuit in het verleden. ‘‘There is no past, no future, you have to live in the immediate now’, stelt de hedonistische goeroe Bhagwan Shree Rajneesh, die dagelijks in Poona een ritje in één van zijn Rolls Royces maakte. Anderen beweren overigens dat deze ‘verlichte’ wijsheid afkomstig is van de veel te vroeg gestorven componist Jonathan Larson, 4-voudig Tony Award winner en postuum onderscheiden met een Pulitzer Prize voor Drama. Toch kan ik het soms niet laten ‘in the past’ te duiken. Helemaal nu de Larense zomerkermis er van 30 juni t/m 5 juli weer aankomt. Ik neem u tien jaar mee terug . Tegenover de plek waar vroeger – de muur bij het zoenpaadje op de Jordaan herinnert er nog aan – de kolenhandel van Gerard Koster stond. ( Gevestigd in 1938 , dertig jaar later door zijn zoon Gerard vanwege de komst van het aardgas ingeruild voor een benzine pomp en in 1985 voortgezet met een garagebedrijf door kleinzoon Michel.) Onze kermisintendant Karel Loeff programmeerde er een unieke attractie: ‘De steile wand’, de ‘mur de la mort’, ‘de hel op wielen’.
Michel Koster (40), eigenaar van het garagebedrijf, werd daardoor één van mijn helden. Helden, hoor ik u zeggen, is dat niet wat overdreven? Neen. Michel deed iets – als jochie op de Larense kermis droomde hij er al van – dat ik voor nog geen 100.000 euro of voor een moorkop van patisserie Jane zou doen: gas geven in zo’n houten piste. Waar stoere motorduivels, niet vies van gevaar, in een 9 meter-ronde tonvormige kombaan langs verticaal staande zijkanten scheuren en de meest gedurfde strapatsen uithalen door duizelingwekkende rondjes te draaien aan één kant van het zadel zittend of met beide handen omhoog: alleen of met zijn drieën, de zwaartekracht op een heldhaftige manier ontkennend. Michel trainde die kermisweek iedere ochtend bij steile wand-duivel Jan van Gool en showde op de laatste avond zijn durf aan het Larense publiek. Chapeau! Applaus! Met open mond! Wat een held! Ik sprak Michel er onlangs over aan. De spectaculaire steile wand is nagenoeg uitgestorven. Motoren zijn nog steeds zijn passie. Ieder weekend trekt hij er met zijn Poolse vriendin Agnieszka op uit om Hard Enduro slalommend en worstelend te crossen op Nederlandse en Europese zware off road-circuits. Het liefst de Erzberg Rodeo in Oostenrijk. Topsport. In 2009 werd hij eervol derde bij het Nederlands kampioenschap. Ronken, gas geven, knokken tegen jezelf, tegen de klok, tegen de route, tegen blessures. “Nooit iets gebroken, Michel “ “Neen”, klinkt het nuchter en met een lach: “ Alleen nieuwe kruisbanden, links en rechts tien keer de schouder uit de kom, mijn enkel eraan en onlangs nog één van die schroeven in mijn arm kapot. Dat is Hard Enduro. Heerlijk. Als het maar naar benzine stinkt.”
Leo Janssen
