24 dec.- Bij Albert Heijn werd ik getriggerd door een nogal fors uitgevallen display. ‘Makkelijk kiezen uit de favoriete kerstgerechten van Nederland’ stond erop. Dat moet Annemarie weten, dacht ik, want ieder jaar piekert zij zich suf. Uit de bakjes koos ik een garnalencocktail met een pasteitje vooraf, rollade met stoofpeertjes, en roomijs. Volgens mijn oudere broers en zussen schijn ik, vernoemd naar ‘mijn oom’ die eigenaar was van het ijshuis op de Hilverstweg, in mijn vroegste jeugd meer ijs gegeten te hebben dan moedermelk gedronken, zo verslaafd ben ik aan dat heerlijk toetje. Aan chipolata trouwens ook. Vooral zoals mijn broer Ben dat op de banketbakkersschool heeft geleerd, en het mij voor het eerst liet proeven. Comme ‘un pipi d’ange’, ‘alsof er een engeltje over je tong piest’!
Ik nam de dikke ‘Allerhande’ mee naar huis. Wat me opviel, was dat de televisiesterren die erin vertellen wat ze met Kerstmis zullen eten, allemaal gerechten kiezen die de enorme variatie van het magazine niet echt onderschrijven. Jan Versteegh gaat voor een toetje, Linda de Mol kiest de kaasfondue, bij Robert ten Brink is het een zootje, Irene Moors zoekt de wijn uit, Tooske Ragas doet geen gekke dingen, en Isa Hoes knalt op worstenbroodjes.
Toen we net in Laren woonden, wilde ik Annemarie ontlasten van dat nerveuze kerst-gekokkerel. ‘Dit jaar doe ik het’, beloofde ik. Zonder dat zij het wist, had ik topkok Cas Spijkers met wie ik het televisieprogramma ‘Koken met *** maakte, ingeschakeld om enkele simpele gerechtjes te leveren voor het kerstdiner. ’s Ochtends verliet Annemarie enigszins bezorgd het Mauvezand om te gaan shoppen in het dorp. Ik kon eindelijk ‘mijn culinaire gang’ gaan. Rond twaalf uur ging de klopper. De twee Michelinsterren-chef meldde zich. Waar hij ‘de gerechtjes’ kon neerzetten. ‘Et voila’ klonk het, terwijl hij vanuit zijn Mercedes een enorme berg aan genummerde tempexdozen naar onze te kleine keuken verhuisde. ‘Bon’, vervolgde hij, ‘Ik heb in de dozen -per gang van het kerstdiner – de bereidingswijze erbij gedaan. Bon appetit!’ en weg was de goede en zachtaardige meester chef richting zijn vermaarde restaurant in Oisterwijk. Op de keukenkastjes plakte ik zorgvuldig alle aanwijzingen voor de grote hoeveelheid gerechten. Culinaire abracadabra voor mij. Bij binnenkomst van Annemarie viel ik meteen door de mand. Gelukkig werd ik gered door mijn beste vriend Reinier Sinaasappel, een echte smulpaap met culinair verstand, die rond zessen met zijn gezin arriveerde. En terwijl wij met onze en zijn familie bij de boom en open haard aan de borrel zaten, liep in de keuken bij Reinier het water in de mond. Als een volleerd dirigent las hij de culinaire partituur van Cas en assembleerde de gepocheerde visfilet met een vulling van garnalenmousse, gaarde de reebiefstukjes af, voorzag de chipolata van de heerlijkste saus en toverde nog veel meer tussendoortjes uit de culinaire fantasie van Neerlands grootste kookkunstenaar. Iedere Kerst hebben we het erover hoe groothartig en gul Cas zijn kerstdiner van ‘enkele gerechtjes’ ons presenteerde en hoe uitzonderlijk mijn vriend Reinier zijn taal begreep en mij redde. O, ja in een van die tempexdozen, vertelde Annemarie mij, bewaren we nog altijd onze kerststal. Vrolijk Kerstfeest allemaal en ‘bol an’ met al die culinaire hoogstandjes!
Leo Janssen
