28 mei.- Mijn verjaardag moesten we dit keer vieren binnen de regels van ‘het nieuwe normaal’. Hetgeen uiteindelijk resulteerde in een Hemelvaartsdag – op de luid zingende merel na – ‘in grote stilte’.
Hoe Annemarie ook haar best deed- het lag echt aan mij- het werd een beetje een saaie dag. Dit in tegenstelling tot de vorige editie toen we met familie en vrienden aan tafels dicht op elkaar gepakt zaten te smullen, zongen met het Larens mannenkoor ‘De Speuit’ en na afloop van het diner dansten in Nick Vollebregt’s Jazz Café van Robert Zuijderhoudt aan de Naarderstraat.
Ondanks de lieve en grappige kaarten, telefoontjes, appjes, een mooie bos bloemen uit eigen tuin, een poloshirt met sokken, de traditionele rooie geranium van mijn vriend Vincent Hilhorst en een fles whiskey maakte me de dag – nog zonder een slok van het laatste cadeau genomen te hebben – wat weemoedig. Net zoals die ‘corona proof’-sfeer waarin alles waar we zo van hielden, binnen een paar maanden ons is vervreemd.
Tweede Pinksterdag om 12 uur gaan de terrassen weer open. Een horeca in nood schreeuwde erom in de anderhalve meter economie om enigszins het hoofd nog boven water te kunnen houden. Een en ander gaat wel gepaard met de nodige restricties.
Ook in ons dorp was het daarom de afgelopen week passen en meten geblazen: van ‘Poffertjeskraam’ tot Brink 20 en van ‘Loetje’ tot ‘Mauve’. Het liefst – als de gemeente erin toestemt- met wat meters erbij.
Ik dacht aan het terras van Larens oudste kroeg ’t Bonte Paard. Het is er altijd een ‘va en vient’, een komen en gaan van burgers, boeren en sjieke buitenlui. Iedereen valt er altijd onverwachts binnen. Hoe zal dat straks gaan?
Vooraf reserveren! 1,5 meter afstand. Gasten moeten aan tafel zitten. Bij aankomst handen ontsmetten met gel en een controlegesprek waarin ondermeer wordt gevraagd of men de afgelopen 24 uur last had van hoesten, neusverkoudheid, koorts vanaf 38 graden of benauwdheidsklachten, of dat een huisgenoot van hen dat misschien heeft gehad.
Ik zag de beelden van 1 juni a.s. al voor me. Strenge regels ter voorkoming van besmetting door het onzichtbare virus als spiegelbeeld van het uitbundige plezier op het terras zoals we dat de afgelopen zomers gewend waren. Die hartelijke en onverwacht spontane of afgesproken ontmoetingen, dat ‘lang niet gezien, kopje koffie?’, het laatste nieuws, de vaste stamgasten, een rondje bier, of de onverwachte rock ‘n roll van Johnny and the Gangsters Of Love op het door hen tot stilstand gedwongen drukke kruispunt.
Wat staat ons straks allemaal te wachten? Een gevoel van teleurstelling of verrassing?
Terecht zei premier Rutte bij een van zijn eerste persconferenties in april “De vrijheid van de één mag niet ten koste gaan van de gezondheid van de ander. De coronacrisis heeft een verandering van waarden teweeggebracht, waarbij de focus is verschoven van individuele vrijheid naar nationale gezondheid.”
Eén van de eersten die dat begreep, was de eigenaar van t’ Bonte Paard zelf. ‘Gezelligheid komt na gezondheid’ schreef hij een paar maanden geleden al empathisch op de gele banner aan zijn hek.
Al zal het even wennen zijn, maar ook deze metamorfose van Larens oudste ‘huiskamer in de open lucht’ zal na die tijdelijk absurde wereld, – over een jaar misschien?- eenzelfde gevoel van weemoed oproepen als die wij nu hebben van het terras van voor de coronacrisis.
Het zijn tenslotte de gasten die het terras bepalen en niet de stenen op anderhalve meter afstand. Bol an, mensen, geniet ervan!
Bron: Leo Janssen
