18 mrt.- Het voorjaar had ik me heel anders voorgesteld. Wie niet. Oorspronkelijk had ik na de uitvoering van de (afgelaste) ‘Larense’ Matthäus Passion een reis als mantelzorger gepland naar Japan met een gehandicapte vriendin van mij. Op haar bucketlist staat een bezoek aan één van de vele bloemenfestivals – Hanami matsuri’s – wanneer de Sakura, ofwel de roze of witte kersenbloesem gedurende twee weken tussen half maart en eind april in bloei staat. Maar de wereld ging op slot. Jammer, dikke pech. ‘Wie wijst luistert, hoeft niet op reis, het paradijs fluistert overal’, troostte ik mij met de dichtregels van Leo Vroman.
Het Corona-virus dendert intussen snel en dodelijk voort. Apocalytische beelden in de media uit landen als China, Italië en Spanje. Het maakt veel indruk. De berichtgeving rondom COVID-19 en de aangescherpte maatregelen die onvermijdelijk zijn in de strijd er tegen, wisselen net zo snel als het griepvirus ons onzichtbaar besmet. Toch heb ik me ook enorm verbaasd en ook wel vermaakt dat er zo massaal aan het hamsteren werd geslagen, uit angst voor een totale lockdown.
‘Overvolle winkelkarretjes met pasta’s, blikken knakworst, doperwten, afbakbrood en allerlei soepen, zware boodschappentassen, en geruzie om de laatste pot tomatensaus: boodschappen die de kerstomzetten meer dan verdubbelden’, las ik in de NRC. En verder: ‘Bezoekers verbazen zich bij het betreden van het gangpad met toiletpapier bij de Albert Heijn XL .Half één ’s middags en alles is op.
Een teleurgestelde klant uit zijn frustratie luidkeels. ‘Dit is toch niet normaal. Moet ik dan bij de friettent poepen vanavond?’ Afgelopen zondag volgde ik tijdens het wandelen – met mijn Ear Pod’s op Radio 1- de berichtgeving. De uitzending was zo boeiend dat ik, voor ik het wist, een twintigtal kilometers had afgelegd door Eemnes, langs kasteel Groeneveld, richting de Lage Vuursche en weer terug.
Informatie over ‘Moeten scholen en horeca dicht?’ tot ‘de Spaanse griep van honderd jaar geleden’ die miljoenen levens eiste, meer dat het dodental van de Eerste Wereldoorlog. Maar ook dilemma’s als ‘wanneer de verspreiding in ons land niet genoeg wordt ingedamd, moet er dan zeer verstrekkend gekozen worden tussen wie de behandeling wel krijgt en wie niet? Een leeftijd van zeventig jaar werd genoemd. Al voel ik het niet, ik ben het wel.. Tussen de programma’s naar ‘de definitieve school- en horecasluiting’ door, beluister ik reclames over bedrijfsuitjes. Een paar minuten later wordt een getal van 28.000 geannuleerde vakanties genoemd. ‘Hoe houden we de BV Nederland overeind ?’
Wat zijn we met zijn allen in een bizarre valkuil beland. Het is allemaal zo ontwrichtend. Tijdens het wandelen moet ik denken aan Maddy en Alex, twee thuisverplegers die mij maanden goed verzorgd hebben. Net als alle andere zorgverleners zullen zij het extra zwaar hebben. Wat een verantwoordelijkheidsgevoel en wat een inzet. Ik denk aan Japan. Aan de bloei van de kersenbloesem. Die korte periode van pracht en opeenvolgende aftakeling. Als een metafoor voor het korte leven zelf. Daarom moet je ervan genieten. De komende drie weken vooral binnenshuis. Met o.a. de Matthäus Passion. Dit jaar dus op CD. Mét Ton Koopman die volgend jaar – in betere tijden- naar Laren komt.
Leo Janssen
