3 juli.- Markante karakters geven kleur aan een dorp. Ook onze buurvrouw twee nummers verder, Nel Kervers. Je kwam haar altijd tegen op straat. Over haar hoed een ultramarijnen hoofddoek, de burberry sjaal stevig om haar hals gewikkeld en op de lange donkerblauwe mantel speelse broches met daarachter een bloemetje. Tot ’s avonds laat zwierf ze rond haar huis op het Mauvezand. Twee plastic tassen sjouwend. Daarover deden de meest wilde geruchten de ronde. Haar hele kapitaal zou erin zitten. Nel was de dochter van Willem Kervers, bij hotel Hamdorff opgeklommen van ‘piccolo’ tot ‘chef de reception’. Als rechterhand van de directie was hij ook chef van de kunstafdeling die de tentoonstellingen organiseerde. Zijn veertig-jarig jubileum haalde in 1952 de voorpagina. ‘ Willem Kervers was zo geliefd bij de schilders in ‘het Kroegje’ dat ‘zijn’ schilderijencollectie in de kunstzaal van Hamdorff hem eigenlijk vanzelf is komen toewaaien.’
Die kostbare verzameling van haar vader leidde tot een ander gerucht. Zouden de vererfde tableaus nog zijn opgeslagen in Nel’s ouderlijk huis? De krant destijds. ‘ Kunstenaars wisten dat als Willem één van zijn jubilea vierde, ze niet met een afdankertje bij hem aan hoefde te komen’. Hij had werken van Breman, Langeveld, Hugenholtz en vele anderen. “Verkopen doe ik er niks van, want ik wil er geen stukje van missen”, aldus de jubilaris.
Nel werd in de gaten gehouden door Letty de Jong die naast haar woonde. Iedere ochtend zette de zangeres, bekend van de titelsong van Johan Cruijff’s film, nr. 14, een kan verse koffie in haar postbus, vaak met een gemberkoek of een gekookt eitje erbij. Het huis was een grote chaos, maar ook Letty, – hoe lief en bezorgd ook – werd als iedereen door Nel buiten de deur gehouden. “ Nellie!”, klonk het bij ons hek , vragend om een lift naar Blaricum waar ze op dinsdag en zaterdag ‘een lekker bord eten’ verzorgde voor een 92-jarige architect. In de auto was haar stemming wisselend. Of heel zielig – bijna huilend – dat ze werd achtervolgd of bezorgd over mijn vrouw. “ Annemarie is een lief mens, tenger, , maar zo kan ze niet werken”, riep ze dan geaffecteerd. “Er moet meer vet op haar beenderen. Havermout met een klont roomboter erdoorheen.” De ‘schooljuffrouw’ kwam in haar naar boven. Ze heeft haar hele leven hard gewerkt en altijd dienend. Verzorgde haar ouders tot op het laatst. Nel was vroom .Als katholiek kind had ze op de zondagsschool gezeten en iedere psalm geleerd. “Het leven is ten dele en met zonden bevlekt. Er is wel rijkdom, maar de echte waarde blijft steken. Mensen hebben niet allemaal door wat er komen zal”, klonk het overtuigd. De psalm volgde: ‘De Heer zal opstaan tot de strijd; Hij zal Zijn haters, wijd en zijd, verjaagd, verstrooid, doen zuchten; Het goddeloze volk wordt haast tot as en zal voor Uw oog vergaan als was, dat smelt voor gloeiende kolen.’
Ook had Nel haar ontdeugende -“ Ik blijf binnen de perken” – momenten.
‘Zet ‘m aan de lippen, dan even nippen, dan laten glippen en dan….hup, even ….. “ Ze schaterde. Ik was benieuwd wat zij, als Laren kenner, het aller mooiste plekje van ons dorp vond. Ze dacht na…: ”De koffiecorner van Albert Heijn!” Nel overleed in 2007. Ik fotografeerde hoe de schilderijen later uit het huis werden gehaald. Die moeten door de vocht haast zijn vergaan. Toch ontving de gemeente Laren een legaat van haar; een prachtig schilderij van David Schulman. Wie hield er niet van Nel?
Leo Janssen
