16 apr.- Ik had zo graag voor deze week de column willen schrijven over onze hond Doortje, een cotonnetje de Tuléar, geboren in de Maasvallei. Hoe ze 19april ondanks door de Coronacrisis gewijzigde omstandigheden toch nog een ‘sweet sixteen’party zou vieren zonder haar buurthonden Luca, Sep, Cooper, Flosje, Lila, en de kleine Osi. Annemarie en ik zouden een paar mooie ballonnen ophangen bij het hek en verschillende hondenkoekjes aan een lijntje prutsen zodat de voorbijkomende viervoeters ‘veilig’ een heerlijke versnapering konden nemen. Maar het gaat anders. Het genadeloze COVID-19 sloeg toe. Het was Goede Vrijdag tegen een uur of drie. Terwijl ik het viaduct over de A 1 ter hoogte van de Vredelaan richting Laren afdaalde, hoorde ik net zoals bij de Sint Jansprocessie de klokken van de basiliek. 20 kilometers wandelen zaten er bijna op. Via ’t Bluk – de krentenbloesem in volle bloei op de Zuiderheide- heen en weer naar een verstild Lage Vuursche. Thuis nog enigszins bezweet, opende ik mijn telefoon en zag dat ik een appje had. Ik schrok me echt kapot. ‘Leo, gecondoleerd met het trieste bericht over Ing Yoe’. Ongeloof, verbijstering. Ing Yoe Tan, mijn Chinees Indische vriendin die ik vier dagen ervoor nog telefonisch bedankt had voor het toegestuurde boek naar Annemarie en erover gesproken had of we met onze kaartjes eind juli nog naar Glyndebourne konden gaan. Het operafestival was al tot 14 juli afgelast, maar misschien was er een kansje. Ing Yoe had Parkinson in armen en benen, en we trokken bijna wekelijks met rolstoel er op uit. We scheelden in jaren een maand. Dit jaar hadden we ‘bucketlist’-plannen voor Japan en Rome maar de ‘rolstoelvriendelijkheid’ en later de coronacrisis blokkeerden ze. Ze was een bijzondere en bescheiden intelligente vrouw, had rechten gestudeerd, was stewardess, werkte bij de gemeente Amsterdam en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten, later als senior-adviseur bij Berenschot en zat twaalf jaar als woordvoerder binnenlands bestuur, Cultuur en Antilliaanse zaken in de Eerste Kamer. Daarnaast was ze voorzitter van het multi-etnisch vrouwennetwerk in de PvdA. Privacywetgeving had haar grote belangstelling. Zij speelde een belangrijke rol bij de discussies over het Elektronisch Patiëntendossier en bij het in 2011 door de Eerste Kamer verwerpen van het wetsvoorstel daarover.Ik leerde haar twintig jaar geleden kennen als medebestuurslid bij de multiculturele theaterstichting Cosmic. Even later toen ik in Laren voor de politiek gevraagd werd, leerde zij mij het vak. ‘Rondjes draaien, Leo, rondjes draaien, telefoneren en draagvlak creëren.’ Onze vriendschap werd veel hechter toen ze vijf jaar geleden uit een coma moest revalideren en ik haar voorstelde naar Theodotion te gaan. Ruim zeven weken lang gingen we dagelijks met rolstoel en zuurstofflessen op pad. Ze genoot enorm van Laren. Keek haar ogen uit. Sociale woningbouw met rieten kap! Het groen, de uitverkoop, Singer en vooral een broodje Americain bij Beo. Veel hebben we meegemaakt, tentoonstellingen bezocht, tuinen, ballet, opera, shoppen in Antwerpen en het Gelderlandplein, en vooral hadden we last van ‘zeeweh’ naar Katwijk; strandtent KW 106. Ing Yoe had een waanzinnige levenskracht. Ondanks het heftig struggelen met haar gezondheid: Altijd positief en vol energie. Die dikke warme vriendschap is nu voorbij. Het onzichtbare coronavirus kreeg opeens een gezicht. Net zoals bij al die andere duizenden Nederlanders. De kans is ’nul’ dat we in Nederland na 28 april meteen het oude leven weer terug hebben, zei de premier. Harder kan de waarheid niet zijn. Bol an en hou elkaar vast, al is het op twee meter afstand.
