16 sept.- Ik ben geen boerenzakdoekensnuiter, want niet alles uit het verleden is door mij heilig verklaard, toch overviel mij deze week een gevoel van weemoed bij de sloop van Hemmy Wong’s Golden River. Wie heeft geen herinneringen aan dat specialiteitenrestaurant met een plint van felle kleuren en expressieve vormen, bij de ingang in de gaten gehouden door twee Chinese leeuwen.
Dat ‘doorgesneden’ gebouw, dat landmark aan de entree van ons dorp dat nooit lijkt te zijn afgemaakt. In 1911 gebouwd als Stationshotel door Chris Hamdorff, broer van Jan die het nabijgelegen befaamde hotel Hamdorff leidde. In het destijds ook wel genoemde ‘Tramhotel’ tegenover het in 1906 gebouwde tramstation, kwamen kunstenaars als Piet Mondriaan, Bart van der Leck en kunstverzamelaar Sal Slijper regelmatig bij elkaar voor een potje biljart. Slijper ontmoette er zelfs zijn toekomstige partner Johanna Hamdorff, die achter de bar stond
Het Stationshotel werd geen succes, vijf jaar later werd het onder nieuwe eigenaars voortgezet als hotel Hertenkamp. Volgend jaar, vijftig jaar geleden, vierden Annemarie en ik – mijn schoonvader Hendrik Bitter betaalde- er ons trouwfeest. Na ons ja-woord in gemeentehuis en basiliek begon ’s middags traditioneel met het aansnijden van de bruidstaart de receptie. Kennelijk was ik zo stressy dat ik mijn sigaret aan de verkeerde kant opstak, getuige de hilariteit die twee weken later ontstond bij het zien van de trouwfilm.
De Hertenkamp kende ik ook uit legendarische verhalen die ik hoorde bij de omroep. Coryfeeën als Tom Manders, tekenaar, komiek en cabaretier (Dorus), gevierd televisiepresentator Willem O’Duys en liedjesschrijver/radio-tv presentator Gerrit den Braber borrelden er veel en vaak tot na middernacht. Toen een van de barkeepers was overleden en Gerrit erachter kwam dat de man nagenoeg geen familie, en vrienden had en er amper belangstelling was om hem tijdens de begrafenis uit te geleiden, begreep de eloquente Willem O’Duys Gerrit’s verzoek en hield een half uur durende grafrede bij de teraardebestelling. Een groots mens was volgens Willem O’ aan Nederland verloren gegaan.
Twee weken geleden zag ik goedlachse Hemmy Wong nog in een geïmproviseerd kantoortje in de nagenoeg gesloopte ruïne. Ik maakte een foto van hem. Drie jaar geleden overleed zijn vrouw Anne, hij werd zelf ziek en liep daarna drie keer de marathon van New York.
Ik dacht – ondanks dat verdriet- toch die grootse gastvrijheid, begonnen in 1968 toen hij naar Nederland kwam en in het familiebedrijf met zijn oudere zus het restaurant Blue Lotus bestierde en twee decennia later Golden River begon. Als voorbeeldige en hardwerkende Hong Kong Chinees maakte hij van zijn Golden River in Nederland een begrip. Als initiator en secretaris van de Fine Eastern Restaurants, een soort Michelin sterren niveau voor de Oosterse keuken, haalde hij menig maal het Stan Huygens journaal, ontving hij grote (internationale) sterren, prinsen en hoogheden als de koningin van Buthan.
Hij regelde stageplaatsen voor Indonesische studenten en was en is nog steeds een gulle sponsor voor menig Larense vereniging. Het magazine van de National Geographic eerde het levenswerk van de markante Laarder met een bijzonder artikel vol verbluffend mooie fotografie. Stof waait op boven het puin als de laatste chinese muur wordt neergehaald. Dank je wel, Hemmy.
Leo Janssen
