21 jan.- Ter gelegenheid van Annemarie’s 65 ste verjaardag wilde ik eens flink uitpakken. Ik nam me in januari voor een boek over haar te schrijven. De titel had ik al. ‘Een engel op mijn schouder’. Daarnaast op 20 september een groot feest: een fraai diner onderbroken en omlijst met mooi amusement: klassiek en swing door Frommermann, vijf klassieke zangers en een gitarist die elkaar hadden gevonden in hun liefde voor close-harmony.
Ik had alle geluk dat ze net een komische theaterode aan Annemarie’s lievelingscomponist Franz Schubert hadden bedacht. Verrassing genoeg, zou je zeggen, maar ik wilde meer.
Bijvoorbeeld dat ik die avond op een accordeon ‘Deh vieni alla finestra’ uit Don Giovanni zou spelen, een lievelingsaria die Annemarie altijd aan haar vader- destijds koorzanger in de basiliek- doet denken.
Zou ik -het instrument niet machtig- deze ‘canzonetta’ van Mozart in ruim een half jaar kunnen instuderen?
Op Marktplaats zag ik een schippersklavier, een prachtig klinkende trekharmonica, handgemaakt (Do-Fa) stemming en 21 knoppen. Maar in tegenstelling tot de aanmoediging ‘Het leren spelen van accordeon is niet moeilijk en gaat razend snel’ bakte ik er – hoe ik de diatonische trekzak ook in – en uit liet ademen – helemaal niks van. Ik had de verkeerde accordeon gekocht.
Een harmonisch exemplaar met pianoklavier was leerzamer geweest.
Na al dat gehannes – het boek vorderde des te beter- heb ik de accordeon maar in de hoek gezet en ben ik de bespelers ervan nog meer gaan bewonderen. Of het nou de popmuziek van Rowwen Hèze is, Johann Sebastian Bach door Harry Mooten, de tangomuziek van Piazzola, de Jiddische klezmerdansmuziek , Johnny Meijer met Tante Leen en Johnny Jordaan of de Franse musette van Roland Romanelli die Barbara begeleidt: het is een mix van gezelligheid en virtuositeit.
Afgelopen week kreeg ik een keurige handgeschreven brief- waar vind je ze nog in ons gedigitaliseerde leven- van Ans Kleijer-Vos. Ans is uiterst bescheiden en jarenlang accordeoniste bij onze folkloristische dansgroep ‘De Klepperman van Elleven’. Al 25 jaar is ze lid van accordeonvereniging Aurora.
’Namens het bestuur ben ik aangewezen met jou contact op te nemen in verband met ons 75-jarig jubileum ( intussen al 76 jaar) en het aanstaande jubileumconcert op 22 mei in muziekcentrum ‘Schering en Inslag’ aan de Eemnesserweg. De oprichtingsdatum in café Heidezicht door Joop Puijk en Henk Vos was destijds 6 februari.
De vereniging heeft 13 spelende leden die jaarlijks optreden voor donateurs, andere geïnteresseerden en instellingen voor gehandicapten, verpleeg- en verzorgingshuizen.
Wat me verbijsterde toen ik haar belde, was dat ze vertelde dat Aurora (‘Ochtendgloren’) dat iedere donderdagavond in ‘De Schering’ speelt, zomaar – met contract en al- uit hun speelruimte is gezet omdat die moest worden ingeleverd voor ‘King Arthur’, voor mensen met een (beginnende) vorm van dementie.
(Ik meen me te herinneren dat Aurora bij de nieuwbouw van het Muziekcentrum onder dezelfde voorwaarden mocht blijven spelen als bij de oude Schering. (red. lj) .
Ans: ’We zijn er confuus’ van. We hebben een brief geschreven en krijgen niet eens een reactie van het bestuur. De burgemeester durven we niet te bellen.’
Burgemeester en politiek, doe er wat aan! Bol an mensen, laten we wat zuiniger zijn op onze muziekverenigingen.
Leo Janssen
