Bol an 209: Hoe de schilders verdwenen uit Laren…

3 mrt.-

Leven op de rand van een Wereldoorlog. Zal Poetin de aarde vernietigen? Een jonge vrouw bevalt in de schuilkelder van een metrostation in Kiev. Een Russisch militair konvooi van 60 kilometer rukt op richting hoofdstad. Charkov zwaar onder vuur. Het geweld dendert door. Raketten treffen met clusterbommen woonwijken. De stad Cherson valt. Miljoenen Oekraïners op de vlucht. President Zelenski: van komiek tot oorlogsheld. Explosie kerncentrale is einde Europa.

Waar moet je het deze week in een ‘triviale’ column als deze in Godsnaam nog over hebben. Vervreemdende carnavalsvierders, dansend op een vulkaan? 68.345besmettingen, het hoogste in drie weken.

Giro 555?

Net hersteld van een operatie wandel ik met Mozart in mijn iPhone door het dorp. Na een pandemie van twee jaar vouwt het voorjaar zich open vol krokussen en sneeuwklokjes in de lentezon. De wereld draait door. Het verkiezingsbord op het kruispunt bij ’t Bonte Paard staat er weer in de hoop stemmers te lokken . Eronder en omheen een zestigtal autospottertjes die het snerpende en knetterende geluid van ordinaire bolides met hun mobieltjes vastleggen. Het zijn er meer dan dat er gasten zitten en genieten op het terras bij Larens oudste kroeg en Mauve dat qua sfeer een geweldige metamorfose heeft ondergaan.

Je waant je met de stoeltjes van maison Louis Drucker uit Parijs, de met damast gedekte tafeltjes, de bloemboeketten, champagne- en wijnkoelers op een buffetterras van een befaamde Franse brasserie.( De mix tussen classy en sassy. The place to be voor koffie met een krantje en croissantje, (business) lunches, dinner , aldus hun wervende pay-off op de website.)

Er valt me iets op. Ik ga op zoek naar eigenaar Ron Wieten.

Ik maak hem een compliment hoe hij zijn restaurant- in mei 2020- sfeervol heeft gemoderniseerd en spreek hem aan hoe begin deze eeuw restaurant Mauve anders van sfeer was. De oude Saksische boerderij -onder aanvoering van projectontwikkelaar en horeca ondernemer Jan Geesink- was door de Naardense kunstenares en grafisch ontwerpster Anke Brusse gerestyled tot atelier-eetcafé en een groot gedeelte van Jan’s schilderijencollectie van Larense meesters exposeerde hij aan de wanden van het etablissement.

Als logo had hij haar rechtsboven op een zijpaneel naast de hoofdingang de contouren laten schilderen van een ‘bachanaal’ in hotel Hamdorff van een Larense schildersbent. Disgenoten te over: Ferdinand Hart Nibbrig, Jacob Dooijewaard, Albert Neuhuys, prof. Antoon der Kinderen, Wally Moes, Evert Pieters, de Court Onderwater; welke kunstenaar stond niet op deze foto uit begin twintigste eeuw.

De prent komt uit het boek Gooise schilders (Strengholt, 1969), geschreven door de decorontwerper/kunstrecensent Jan P.Koenraads, een van zijn twee standaardwerken over ‘kunstschilders in Laren’. Jammergenoeg zijn ‘de schilders van Laren’ dat ook nog eens onder het logo stond geschreven met een slecht gevoel voor Larense geschiedenis gewoon overgeschilderd en dus verdwenen.

Ron Wieten wist er niets van. Ik belde Jan Geesink. Ook hij vindt het jammer. ‘Weet je wat het is’, Leo, ‘de dorpen veranderen. Vroeger bracht je je kinderen lopend naar school of op de fiets. Tegenwoordig worden ze in SUV’s afgeleverd.’

Ik had er toch een rot gevoel over. Temeer omdat ik deze week het nieuwe boek over het bijna zestig-jarig kunstleven van Paul de Lussanet (1940), onze bohemienschilder aan de Zevenenderdrift, in handen kreeg, geschreven door zijn biograaf Wim Hazeu die eerder publiceerde over o.a. Slauerhof, Escher en Simon Vestdijk. Een geweldig boek ‘Verf in het bloed’, (uitgeverij De Bezige Bij) een monografie, een treffend tijdsbeeld vol Larense kunstgeschiedenis; meekijkend over de schouder van een gepassioneerd schilder. Kopen dat boek!

Bol an mensen, Annemarie vertelde vanochtend dat de kippen maar liefst 8 eieren in het nachthok hebben gedeponeerd om maar iets ‘triviaals’ in deze oorlogstijd te noemen.

Geef op giro 555.nl

Leo Janssen