8 apr.-Dit jaar op Palmzondag geen Matthäus Passion in de basiliek. Het lukte niet met de toen geldende coronamaatregelen het benodigde sponsorgeld binnen te halen en om nou voor 300 plaatsen op 1,5 meter afstand de continuïteit van Laren Klassiek op het spel te zetten, was na 14 succesvolle uitvoeringen als besluit voor het bestuur onverantwoord. In december halen we het ‘passieconcert’ in met een ander subliem stuk van de grote Bach.
Dan zitten we hopelijk allemaal weer dicht naast elkaar, hoewel, nu er geen beperkingen meer zijn, is het publiek nog steeds terughoudend rondom concertzaal-, museum- en theaterbezoek.
Geen ‘dag zonder Bach’ troostte ik mijzelf, deed de iPhone oordopjes in en luisterde tijdens mijn favoriete wandeling Mauvezand-Lage Vuursche-Mauvezand naar de Johannes Passion. Dwars door de schitterende muziek hoorde en genoot ik van de coloraturen van de meesterzangers uit het bos die het lijdensverhaal muzikaal nog meer omlijstten. Bij Bach zingt een vogel nooit vals.
Op het terras -na 11 kilometer aan een cappuccino- bedacht ik me dat het misschien volgend jaar eens tijd wordt in plaats van ‘de Matthäus’, ‘de Johannes’ in ons dorp uit te voeren. De laatste wordt steeds populairder en wint terrein ten opzichte van de 400 jaarlijkse ‘traditionele’ uitvoeringen van de eerste. Staat in de ‘Matthäus’ het lijden van Christus centraal, de Johannes Passion is veel toegankelijker, theatraler en meer een lofzang op de overwinning op de dood.
Ik heb eens een uitvoering gezien onder regie van Pierre Audi, toen artistiek directeur van de Nationale Opera in Muziekgebouw aan‘t IJ van Amsterdam. Met een simpele ‘mis-en-espace’ gaf hij het meesterwerk met dat schitterende slotkoor ‘Ruht wohl’, als begin van een nieuwe tijd, een opera-achtige uitstraling. Daardoor werd het drama nog invoelbaarder.
Aangrijpend de zangers die zich dreigend opstelden tegenover Pilatus om Christus’ dood te eisen. Thea Derks van Opus Klassiek recenseerde, ‘Staand op een fel uitgelicht plateau hoort Christus hun beschuldigingen aan en als de Romeinse landvoogd overstag gaat en hem laat geselen, krimpt Christus ineen van de pijn, waarop het koor weeklagend zijn handen naar hem uitstrekt. Na zijn kruisiging sluipen ze beschaamd het podium af, onderwijl de slot koraal afsluitend zingend ‘ Herr Jesu Christ, Erhöre mich, Ich will dich preisen ewiglich!’
Kippenvel!
Ik fantaseerde hoe dat bij ons op het priesterkoor eruit zou zien. Hoe de mensen (50% is al niet meer gelovig) er op zullen reageren. Een uitvoering, het liefst door Ton Koopman met internationale solisten en et Amsterdam Baroque Orchestra and Choir.
Op weg naar de Vredelaan over het viaduct, links af voorbij de scouting naar de Eng ,zag ik aan de horizon de twee torens van de basiliek opdoemen. De Johannes Passion in mijn oren had inmiddels plaatsgemaakt voor ‘De vier jaargetijden van Tschaikowski’, meesterlijk op de piano vertolkt door Lang Lang :12 juweeltjes.
Na 23 kilometer vermoeid thuis, genoot ik nog wat na van een prachtige voorjaarswandeling vol nieuw leven zoals bedoeld in Bachs Johannes Passion.
Bol an mensen, luister ernaar. Op CD of via You tube op Internet. Zondag is het Palmpasen met mooie versierde stokken door de kinderen. Altijd een teder gezicht als ze met hun kunstwerkjes over straat lopen richting onze ouderen of iemand die het nodig heeft. Een
Leo Janssen
