20 okt.-
‘Hij die loopt met de gedachte,dat het zwaarder is dan hij verwachtte,
vergeet de schoonheid van het moment
van de weg, die hij niet kent
Daarom is de titel, die jou straks wacht:
de legendarische Vincent Hilhorst, zoon van Piet,
die zijn tocht heeft volbracht’
Deze regels schoten me bij Diemen wonderlijk te binnen toen ik twintig jaar geleden met Vincent naast me weer richting Laren reed na nog wat laatste inkopen te hebben gedaan in Amsterdam voor zijn wandelavontuur, 2500 kilometer verder naar Santiago de Compostela, het pelgrimsoord van de apostel Jacobus in Noordwest Spanje.
Vincent, dorpsgids en geliefd bij velen, had ik leren kennen bij mijn installatie (2002) als gemeenteraadslid. We werden in korte tijd dikke vrienden. Hij is de zoon van de legendarische Piet Hilhorst, zoals de Laarder Courant de ziekenhuisportier en oud-KVP-gemeenteraadslid bombastisch omschreef.
In zijn vroegste jeugd liep Vincent een hersenbeschadiging op door een mislukte vaccinatie tegen pokken. Het beperkte hem. Met veel liefde van zijn ouders, broers en zussen vocht hij zich een weg door het leven en koesterde maar één wens dat als hij de schrijn van de apostel ziet, het beeld van St. Jacobus omhelst en zijn hand legt op de door miljoenen vingers uitgesleten zuil van de Portico de la Gloria hem het zwaaien van de ‘Botafumeiro’ wacht. Een enorm wierookvat van 80 kilo aan een 25 meter lang touw, dat door 8 potige monniken wordt aangeslingerd en de hele kathedraal doordrenkt. Een ritueel, oorspronkelijk bedoeld om de stank van de honderden ongewassen pelgrims te maskeren.
‘Dat enorme gevaarte, dat over de hoofden van ons pelgrims raast en dondert, lijkt me geweldig.’ klinkt het enthousiast. ‘Die wierook moet letterlijk in dat vat worden geschept. Net zoals mijn vader dat deed, toen hij in het Sint Jansziekenhuis ’s ochtends voor zessen de kachels opstookte. Mijn tocht, hoe moeilijk ook, wordt ook een eerbetoon aan hem.’
8 juli vertrok de goedgebuikte Laarder ruim bepakt en bezakt vanuit zijn ouderlijk huis aan de Barbiersweg aan zijn Camino. Ik beloofde hem zoveel mogelijk vanachter mijn computer te begeleiden, hem regelmatig te bezoeken met vliegtuig of auto en bij volbrenging een feestelijk maal in Santiago. En in Lare een groots onthaal en… hem met zijn Compostella (gestempelde bevestiging) voortaan aan te spreken als de legendarische Vincent Hilhorst, zoon van Piet. Hij glunderde.
Het werd de tocht van zijn leven: eenzaam in Nederland, dolend door België, zwervend door Frankrijk. In Saint Jean Pied de Port kwam de ommekeer. Voorbij de Pyreneeën, even buiten Pamplona ontmoette hij Devika. Vincent: ‘Je hebt niks te zeggen op het pelgrimspad. De camino leidt je.’
Zijn nicht Ineke Hilhorst heeft er een documentaire over gemaakt, Vincent en ik samen een cahier met zijn dagboekaantekeningen en mijn kranten verslagen. Dinsdag 25 oktober zetten we hem in het zonnetje in het Brinkhuis om 19.30 uur en halen herinneringen op.
Aan die ‘vreemde’ Belgische pastoor, de H.Leon, Larense poffertjes in Biarritz, de documentaire en hoe hij na 99 dagen het beeld van Jacobus omarmde, werd ‘gebotafumeird’ en twee weken later door het dorp als een ware verloren zoon werd binnengehaald.
Een ‘tocht naar binnen’ waarmee hij 100% uit zijn ‘beperking’ haalde en overwon.
Leo Janssen
