21 jan.- Blue Monday, afgelopen maandag, in de derde week van januari die wordt aangeduid als de meest treurige en depressieve dag van het jaar, ging geruisloos voorbij. Eerlijk gezegd, heb ik het gevoel net een Blue Year achter de rug te hebben, want de criteria die de bedenkers van deze blauwe maandag hanteren, golden met een beetje gevoel voor drama, ook voor heel 2020: geen verjaardagen met familie en vrienden kunnen vieren, een bloedhete zomer, dagen vol weemoed en uitzicht op vakantie?
Geen ‘depridag’ dus, wél een memorabele week. Op maandag kwam de Larense schaapskudde weer thuis in de nieuwe stallen op de Westerheide, op woensdag eindelijk een andere president in de Verenigde Staten en vandaag, donderdag 21 januari, danste ik 53 jaar geleden -toen op zondag- voor het eerst in de Larense Boerenhofstede met Annemarie.
Dat eerste knuffelcontact vieren we altijd ‘op restaurant’ zoals de Belgen dat zo fraai zeggen, maar helaas, ‘uit eten’ is er door de coronacrisis voorlopig niet meer bij. De laatste jaren gingen we wel eens heel sjiek naar het Amstelhotel, maar toen ‘La Rive’ de eerste drie weken van het jaar dicht ging, weken we uit naar het even verderop op de Amsteldijk gelegen ‘Le Hollandais’. Maar ook dit boers-Franse restaurant met Italiaanse invloeden sluit haar deuren.
Ik las het in een interview met gastvrouw Gerie Niemarkt. ‘Ze zag er miserabele huwelijken, aan drank gerelateerde toestanden en eindeloze geldsmijterij’. Met zo’n kop ga ik er altijd even goed voor zitten. Het fraaie artikel, geschreven door Els Quaegebeur, stond in Het Parool. Gerie die Annemarie en ik niet echt goed kenden, bleek bij ieder jaarlijks bezoek van ons aan dit ‘ouderwets klassieke’ restaurant vertrouwd :‘Amsterdams’ gastvrij, niet bekakt, geen verkleinwoordjes, en met verstand van wijn. Bij gerechten die je niet vaak tegenkomt op menukaarten. ‘Redelijk zwaar ook. Als je thuiskomt na een avond Le Hollandais, hoef je niet nog een tosti te bakken’, aldus Gerie.
Bijzonder openhartig is ze als de verslaggeefster opmerkt, dat er natuurlijk een hele kleurenwaaier aan menselijk gedrag de afgelopen twintig jaar aan haar is voorbijgetrokken, en vraagt: ‘Ziet u veel miserabele huwelijken?’ ‘Heel veel uitgebluste wederhelften die met of zonder telefoon allebei naar links kijken, ja. Wij proberen ze te helpen door aan tafel iets leuks te vertellen waarop ze dan even in kunnen gaan. En we zorgen dat het eten sneller de keuken uitkomt: ‘Tafel 2 moet het toetje meteen na het hoofdgerecht, want die hebben elkaar niets te vertellen.’
Dat is niet lullig. Juist niet. Hun beleving van tijd is anders dan de onze, Door gas te geven doe je die mensen een plezier, je verlicht de pijn.” En als er aan tafel ergens ruzie ontstaat? Iedereen merkt het als ergens emoties de overhand nemen. We hadden een keer dat aan een tafel ruzie ontstond en dat na een poosje iedereen zat te ruziën; het sloeg over. Dat was een verschrikkelijke avond.’
Dit jaar voor ons dus geen Amstel, geen Le Hollandais, en geen Gerie aan tafel, maar een Larense take away. Bol an mensen, blijf elkaar aankijken aan tafel!
Leo Janssen
