10 sept.- Koningsdag 2022. Na afloop van de aubade op het pleintje voor de basiliek loop ik rond een uur of elf richting de Piekies-markt. De Larense zolders lijken als vanouds door kids en ouders te zijn leeg gehaald. Luxe speelgoed, cd’s, bordspellen, kinderfietsjes, sneakers en rekken vol (kinder) kleding vinden gretig aftrek. Vooral bij hen die het veel minder hebben dan wij, getuige het uitgestalde in ons verwende dorp.
Bij de trappen van het definitief gesloten restaurant ‘De Gooische Kip’, loop ik Alex tegen het lijf. Bijzonder, want zo vaak zie ik deze bescheiden verpleegkundige niet. Annemarie en ik zijn zeer op hem gesteld. Na mijn operaties de afgelopen jaren heeft hij mij altijd uiterst zorgvuldig behandeld en mij liefdevol door die pittige tijd heen geholpen, soms twee of drie keer per dag.
‘Hoe gaat het? ’, vroeg ik. ‘En met u? Is het gelukt met je studie? ‘Ja, ja’, klinkt het wegwuivend. En opeens verrassend: ‘Ik ga trouwen’. ‘De man achter hem met een stralende lach.
‘Wij dachten, misschien zou u dat willen doen?’ ‘Ik was verbaasd over deze spontane uitnodiging en voelde me vereerd.’ ‘Natuurlijk!’ Ik vertelde het thuis trots aan Annemarie.
Eerder, een jaar of vijftien geleden, had ik als Babs twee huwelijken gesloten, maar tegenwoordig is het niet zo eenvoudig meer om het als bijzondere ambtenaar burgerlijke stand opnieuw te mogen doen. Ergo, door verschillend lokaal beleid in Laren, Hilversum en Soest, lukte het niet.
Afgesproken werd dat ik de ceremonie zou leiden en de Babs van Soest er wettelijke een klap op zou geven. 26 augustus was het zover.
Dertig witte stoeltjes, twee grote witte ballonnen en een rode loper midden in het zandstuifgebied van de Soester Duinen. Een unieke, historische plek van meer dan 10.000 jaar oud. Via het bospad kwam het bruidspaar in een koetsje naar de plek gereden waar de plechtigheid zou plaatsvinden Rik, IT-er (46), in creme kostuum, Alex(40), inmiddels teamleider in de zorg, in zijn lievelingskleur blauw. Beiden de laatste honderd meter naar de zandvlakte wandelend aan de arm van hun moeder.
Tijdens de ceremonie vertelde ik over de keuze van hun getuigen en vooral over hun avontuurlijke reizen en hun passie voor het zeilen en voor elkaar. Bijzonder hoe Rik op zijn verjaardag met oud en nieuw op de boot voor Alex op zijn knieën ging en hij weigerde, maar Alex drie maanden later hem ten huwelijk vroeg. Het zorgde bij de genodigden op het duin voor hilariteit.
Uiteraard had ik -schertsend- ook wat tips – in dit geval in het Brinkhuis en ’t Bonte Paard verzameld- voor de mannen. Wat is het geheim van een goed huwelijk?
‘Elkaar uit laten praten’, riep de een, ’Luisteren naar elkaar’ riep een ander. ‘Elkaar vooral niet willen veranderen’, riep Ad Visser. ‘Allebei een apart huis’, spotte de oud-wethouder. Opnieuw hilariteit.
Na afloop overhandigde ik het net getrouwde stel ‘mijn trouwboekje’, een bloemlezing gedichten over de kleur blauw. Ik las voor:
Zet het blauw van de lucht
Tegen het blauw van de hemel
Veeg er het wit van een zeil in
En de wind steekt op
(Gedicht Willen Hussem)
Leo Janssen
