6 dec.- Vanmiddag rond het middaguur zette de rouwstoet zich in de verte in beweging. Tegen een goudgele herfstgloed van de bossages bij de Mauvevijver. De voorloper met zwarte steek. De glazen witte koets getrokken door twee bepluimde schimmels als teken van vrede en reinheid. Boven op het dak van de koets kleurrijke bloemstukken. De kist versierd met kindertekeningen en een laatste geschreven groet. Vooraan draagt een kind het portret van zijn broertje. Noah, die plotseling op 8-jarige leeftijd tot schrik van veel dorpsgenoten overleed.
Toen Vito, de eigenaar van het Visatelier mij het ‘ Heb je het gehoord van dat kereltje van acht -van het Mauvezand- dat plotseling is overleden? , vertelde, deelden we beiden onze schrik en ontsteltenis over het verlies van zo’n jong leven.
Ik vertelde het thuis aan Annemarie en zij herinnerde zich dat Jacky, ons lieve overbuurmeisje dat wel eens aanbelt om Doortje – nu Snoetje- te mogen uitlaten, regelmatig op de deel met een leuk vrolijk en lenig joch buitenspeelde. Volgens mij had ik het mannetje eens gefotografeerd toen hij met zijn vriendinnetje aan de deur had geklopt.
Na een tijdje zoeken vond ik de foto. Een tenger joch, blauw t-shirtje aan met een enorme lege wijndoos in zijn handen. Een bijzondere. Hij had er een kijkdoos van gemaakt. Met die blauwe kijkers kijkt hij mij afwachtend aan wat ik er van vind. Samen met Jacky die trots naast hem poseert. Toen de rouwstoet met familie en vrienden en buurtgenoten ons hek passeerde sloot ik aan.
Voor mij – in stilte- veel ouders met hun jonge kinderen. Ook voor hen moet het nieuws een schok zijn. Je kind verliezen op zo’n jonge leeftijd. Dat raakt iedereen. In de verte klinkt niet de rouwklok, maar de ‘feestelijke’ klokken van de basiliek. Ik moest denken aan de tijd dat ik op de lagere school zat en misdienaartje was. Een enkele keer had ik een Engelenmis gediend. Een rooms ritueel bij het overlijden van kinderen tot 7 jaar met het altaar en kleding in het wit. ( Bij de Oosthoek Encyclopedie las ik, dat dat is omdat ze dan nog niet bij hun volle verstand zijn, hoe verzin je het!)
We passeren Toko Jadi en het verkeer kijkt op en staat uit piëteit stil voor de indrukwekkende stoet. Via de Rijt passeren we het Visatelier en de ijsbaan. Wat een verdriet moet het voor zijn broertje en ouders zijn dat die schaatspret niet voor hem is weggelegd. Bij de basiliek is het indrukwekkend druk. Honderden ouders met hun kinderen vormen een ere haag. Hun kroost met een lichtje of kaars in de handen. De basiliek is feestelijk versierd met gouden ballonnen. Achterin manden waar kinderen en ouders herinneringen kunnen delen over Noah. Sommigen zijn feestelijk gekleed. Om het unieke leven van Noah te vieren zoals de rouwkaart vroeg. De basiliek zit overvol.’ Toen ik in Laren kwam’, vertelt de nieuwe pastoor, ‘dacht ik, wat moet Laren met zo’n grote kerk? Het is omdat we vandaag met zovelen zijn om het verdriet te delen en steun te zoeken bij elkaar.’ Een geweldig dorpsgevoel komt over me heen. Terug naar huis dacht ik aan de ouders en zijn broertje Tijn. Dat ze kracht mogen vinden. Bol an mensen, pluk de dag.
Leo Janssen
