28 dec.- De week tussen Kerst en Oud & Nieuw is bij mij altijd er een van ‘ik weet nog niet wat ik er mee aan moet’. Aan de ene kant is het een periode die ik vrij wil nemen, aan de andere kant komt er ook een gevoel naar boven van nog die dingen te doen die voor mij het komend jaar aangenamer zullen maken.
Bijvoorbeeld door het opruimen en fatsoeneren van mijn (foto) archief. En nog eens die onderwerpen door te nemen uit krant of internet die ik heb bewaard of uitgeprint voor een mogelijke column om vervolgens een dag later erachter te komen dat het allemaal wel heel veel werk is en te besluiten het opruimen toch maar wat later in het komend jaar te doen.
Kortom van dit soort ‘luxe aan vrije tijd’ word ik eigenlijk alleen maar slomer en lui. Daarnaast is deze periode van het jaar ook een tijd van dikke kranten, specials, interessante jaaroverzichten, en (zelf)reflectie.
Het afgelopen jaar hakte er voor eenieder behoorlijk in. Niet alleen op het persoonlijke vlak door ziekte of overlijden van geliefden, maar ook op internationaal gebied. De coronapandemie was in februari nagenoeg voorbij, er was weer zicht op ‘het oude normaal’, tot een weerzinwekkende alles vernietigende oorlog tussen Rusland en Oekraïne ervoor ‘in de plaats’ kwam met angst voor een nucleair conflict en een energiecrisis met een hoge inflatie tot gevolg.
In eigen land werd 2022 een jaar vol onzeker- en besluitenloosheid. Of het nou gaat over de afhandeling van de toeslagenaffaire, de vluchtelingopvang in Ter Apel, de aardbevingsschade in Groningen, het stikstofbeleid voor massaal protesterende boeren of het Rijksexcuus voor het slavernijverleden.
Tegelijkertijd toonde Nederland en ook ons dorp zijn veerkracht en compassie getuige de haast organische manier waarmee in Laren Oekraïense vluchtelingen werden opgevangen in het oude Rabogebouw en in de door dorpsbewoners gehuurde huizen. Of door het organiseren van een zomerschool – financieel mogelijk gemaakt door een Gala in Singer Laren – om Oekraïense kinderen het Nederlands bij te spijkeren voor het najaar op school en hen nog enigszins een ‘gevoel van vakantie’ te geven.
Tegelijker tijd veerde Laren op door kleurrijke gebeurtenissen en evenementen. Van een weergaloos nazomerfeest van LeBocque (met een onaangekondigde Frans Bauer nota bene!) tot een nieuwe museumvleugel voor Singer Laren, het uitzonderlijk cadeau van Els Blokker met daarbij de collectie modernisten – met een accent op Jan Sluijters- die ze samen met haar man Jaap had opgebouwd.
Daarnaast presenteerde ze landelijk haar Elja Foundation, een nieuw vermogensfonds dat met behulp van creatieve kunstvormen zoals muziek en dans ‘verbinding, vriendschap en vertrouwen’ stimuleert tussen kinderen en jongeren uit compleet verschillende leefwerelden.
Al met al was het een bewogen jaar, maar we hebben de mazzel dat we in een meer dan bevoorrecht dorp mogen wonen met een grote diversiteit en bijzondere karakters waar verwondering en een goede sociale cohesi op een natuurlijke manier samengaan en wordt vormgegeven. Van Stichting het Geitenweitje tot Dorpsradio en van ‘de gevulde Papegaai’ tot de ‘Messiah’.
Met heerlijke oliebollen, vuurwerk (denk om onze honden), champagne, en een ‘Nieuwjaarsduik in de Coeswaerde’; deze jaarwisseling wens ik alle volgers van ‘Bol-an’ het goede & mooie in volle gezondheid!
Leo Janssen
