12 jan.- Het was al over negenen – vrij uitzonderlijk- toen ik zondagmorgen wakker werd. Over het met dauw bemoste gras loop ik -nog half in slaap -naar het gekrakeel in het kippenhok. De ochtendstemming zit er kakelend goed in. In de verte hoor ik gakkende ganzen overvliegen. Ik zoek naar boven en verwonder me opnieuw over zo’n klein groepje energie bespaarders in V-formatie. Vliegen ze door het zachte klimaat nu al weer terug naar hun broedplaatsen in het hoge noorden? Een maand eerder?
Annemarie heeft voorzichtig op haar krukken in het vogelhuisje al halve appels neergelegd en vanuit de ‘Janssen en Jansen’ trommel een paar handjes havermout met krenten gestrooid. De basiliek luidt de Hoogmis, de ontmoetingskerk op de Kerklaan even later – nog net hoorbaar- met een enkele klok er doorheen. Vanuit de slaapkamer blaft Snoetje de buurt definitief wakker.
Lekker geslapen wil ze haar bench uit voor een sanitaire stop. Vorige week – het hek was nauwelijks open-, liep de half-jarige meteen midden de straat op, ging pontificaal zitten en liet de auto’s maar even wachten.
De laatste weken is het als ons spierwit cotonnetje en ik het huis verlaten de vraag welke kant de prinses wil opgaan. Links of rechts? Dat bepaalt mademoiselle overigens zelf. Rechts is Mauvezand rechtdoor voorbij het Zandgat en Jean Landréhof, en vervolgens de hoek om naar de onverharde Harmen Vosweg langs het akkertje van de S.O.L.L. met als gevolg veel rennen, uitputting en na afloop een zware bemodderde onderkant. De andere mogelijkheid is linksaf het Mauvezand op, de beddenspeciaalzaak op de Torenlaan voorbij, De Rijt, Brinkhuis, Basiliek, mode’ en parfumwinkels op de Sint Janstraat, Pauw, Tui richting dierenwinkel Van Dijk.
Voor Snoetje lijkt de keuze inmiddels gemaakt. Is de eerste wandeling er een van snuffelen en ruiken, onverwachte loslopende collega’s en praatjes met andere hondenbezitters. De tweede naar het centrum is één catwalk vol loftuitingen van winkelpersoneel – ieder deur is avontuur voor Snoetje (vooral Daen en Ici Paris)- en shoppers van buiten. ‘Wat een schatje’, ‘hoe vaak moet u het wassen’, ‘is het een….?
Met zo’n ster aan de lijn heb je in dit mondaine dorp geen Porsche meer nodig. Aandacht genoeg, tenminste als je dat belangrijk vindt
Op de terugweg naar huis, even voorbij het Visatelier wordt Snoetje vanaf het parkeerterreintje op De Rijt overvallen door een groep aanstormende meisjes. Knuffelend liggen er drie , vier pubers op straat het knotje wol te verwennen.
Ik kijk afwachtend De Pijl in. In de tuin van Annemarie’s ouderlijk huis op nr.3 staat het bordje ‘te koop’. Ik moet denken aan precies 55 jaar geleden toen ik voor het eerst in dit authentieke Larense straatje, de vroegere Korte Pijlsteeg, op de koperen klopper klopte.
Een week ervoor had ik met haar voor het eerst na het dansen bij de Boerenhof in het Kroegje een glas wijn gedronken en afgesproken opnieuw te gaan dansen. Wat onwennig liep ik het pad op. Annemarie deed open. Een oudere dame in de verte, achter in de kamer, lachte vriendelijk. ‘Is dat je oma’, vroeg ik. ‘Nee, mijn moeder, ze is jarig vandaag, maar ik mag weg.’
Bol an mensen, verzet je tegen de saaiheid van januari en ga iets verrassends doen.
LeoJanssen
