29 mrt.- Afgelopen zaterdagmorgen ging ik met de Volksuniversiteit op stap richting de Watertoren van Laren. Dat prachtig stuk industrieel erfgoed ontworpen door Wouter Hamdorff aan de rand van ons dorp. De dag ervoor had ik de route al gelopen. Via de Houtweg was het heen in straf wandeltempo 25 minuten en terug via de Groene Afslag en Laarderhoogt ruim 40 minuten. Via de Houtweg vond ik het niet echt aantrekkelijk qua historische plekjes en verhalen. Via de Naarderstraat , Rozenlaantje en de Drift des te meer.
De nieuw gelakte facade van de weer net opgestelde Poffertjeskraam glimt die ochtend van de regen. Een graad of acht. De lente’ begint!
We starten bij het standbeeld van Jan Hamdorff, het onlangs gerestaureerde bronzen afgietsel van de meerdere malen zwaar beschadigde stenen verbeelding van de hotelier, wethouder die hij destijds voor zijn 60ste verjaardag
kreeg aangeboden als eerbetoon als cultureel aanjager van het dorp.
Nu staat het -hufterproof- voor goed aan de straks ‘natuurlijke oever’ van Larens oudste poel, de Coeswaerde. Eind deze maand beslist de raad erover hoe de vijver er de komende tijd uit gaat zien.
Bij de Johanneskerk vertel ik over de 500-jaar oude geschiedenis en de twee jaar geleden in Parijs ontdekte oudste afbeelding ervan getekend rond 1650 door Gouden Eeuw schilder Jacob van Ruisdael.
Het is gelukkig weer droog.
De eerste bezoekers van Singer Laren passeren ons voor de tentoonstelling van Kees van Dongen, die blockbuster met soms 10.000 bezoekers per week. Bij het museum wijs ik op de villa Ariëtte aan de overkant waar de grote Haagse Schoolschilder Anton Mauve de laatste vier jaar van zijn leven woonde. De magnolia even verderop komt al in bloei, de forsythia is dat al, de krentenbloesem nog net niet.
Tegenover het bijzondere blauw grijze huis van kunstschilder Willy Sluiter, de gentleman schilder-tekenaar met een veelal humoristische kijk op het luxe leven, ligt ‘De Olmenhove’, het atelier van de theosofisch ingestelde pointillist Ferdinand Hart Nibbrig. Door zijn raam zag hij destijds schuin in de verte, achter de nu nog onontgonnen akker, de eerste uitkijktoren van Laren: hotelpaviljoen Larenberg. Een ooit druk bezochte belvédère – na de kermis waren er wel 600 boeren- in de vorm van een houten pagode; een artistieke speer van 45 meter hoog. In 1883 geopend en als een ‘toren van Pisa’ gesloopt in 1935. We slaan de Naarderstraat linksaf en wandelen onder de kathedralen bomen van het Rozenlaantje naar de bijzondere landhuizen onder architectuur gebouwd door o.a. K.P.C.de Bazel, J.W.Hanrath, H.A.J.Baanders en F.Hart Nibbrig. Ontworpen voor vermaardheden als schilderes/dorpvertelster Wally Moes (toen het klaar was, vond ze het te klein), ‘Rooie Jet’ juffrouw Henriëtte van der Mey, de eerste vrouwelijke journalist van Nederland, prof. Hector Treub befaamd gynaecoloog en Ir.Theo van Gogh neef van de wereldberoemde schilder. Joop Alberdinck Thijm die als kind tegenover het huis woonde, schreef zijn familieherinneringen op voor de Historische Kring. ‘Het huis hing vol schilderijen. Op het toilet zelfs drie Van Gogh’s boven elkaar. In 1941 brak er brand uit. Iedereen hielp mee de schilderijen te redden. Ze werden o.a. bij ons op het grasveld gelegd’. En even verder ‘In de hongerwinter ruilde ‘de ingenieur’ bij een zaadhandelaar in de kop van Noord-Holland soms schilderijen voor rogge en graan. Dit verdeelde hij over de hele buurt. Hij was zeer sociaal bewogen. Op 1 mei, de Dag van de Arbeid, hing er altijd de rode vlag uit.’
Bij landhuis ‘De Braey’ – wie weet waar die naam vandaan komt?- naderen we de Drift, lopen de hoogte op naar het onverharde Steenbergen, passeren ‘Holtwick’, het huis van de befaamde Nederlandse componist Alphons Diepenbrock en zien honderd meter verderop landhuis ‘De Eekhoorn’ in opdracht gebouwd voor de kunstenares en protegé van ‘kunstpaus’ Bremmer, Corrie Pabst en haar zus.
Ruim 10 jaar geleden woonde er soapster en televisieproducent Reinoud Oerlemans. Eind jaren tachtig speelde er de ontvoering van het meisje Valérie Albada Jelgersma.
Benieuwd of we de brons blinkende eekhoorn boven de rietgedekte klokkenstoel straks zien als we bovenop de watertoren staan.
We naderen de Houtweg met aan het eind landgoed Nardinclant, ooit bewoond door de Franse kloosterorde ‘Dochters der wijsheid’ en daarna door Jaap en Els Blokker. In het tunneltje onder de A-1 kunnen liefhebbers of haters van graffiti hun hart eraan of neus er voor op halen.
Links afslaand lopen we langs de Rijksweg West richting PWN. Door de hoog opgaande bomen doemt de 35 meter hoge watertoren op aan de rand van de Westerheide. In 1931 won Wouter Hamdorff er een prijsvraag mee.
Henk Brouwer van het Provinciale Waterleidingbedrijf wacht ons op, zodat we de 172 treden van dit unieke ontwerp, klassiek voor de Amsterdamse school, mogen beklimmen. Vanbinnen een skelet van gewapend beton, aan de buitenkant fraai ommuurd met afgekeurde kromgetrokken misbaksels.
Boven op het terras kijken we onder een zwaar bewolkte lucht verwonderd in de verte tussen het nog niet ontloken groen naar de twee torens van de basiliek met daarachter de stompe toren van Eemnes. Vooraan valt op hoeveel bos er is gekapt voor de appartementencomplexen aan de snelweg.
En zoals klimmers betaamd, wordt ons hoogste punt deze dag door Henk op de iPhone vastgelegd. Beneden kunnen we hem nog vragen stellen. Terug wandelen we voldaan via het tunneltje over de Werkdroger via de Drift naar de Naarderstraat, en genieten van de vrolijke kleuren bij Walter & Roland, het rieten nieuwe dak bij ‘t Bonte paard en rusten na ruim 7 kilometer uit bij een welverdiende koffie in het Brinkhuis. Bol an mensen en…Henk en PWN bedankt!
