8 juni.-
Afgelopen maandag heb ik afscheid genomen van Antoinetty van den Brink. Vorige week zaterdag 3 juni overleed ze, 74 jaar oud. Een onbarmhartige ziekte velde haar. In het sfeervolle huis aan het Hendrik Valkenburglaantje ligt ze opgebaard. Kleurrijke vrolijke bloemen voor het leven dat ze vierde. Een schilderij van Valkenburg aan de muur. ‘De blauwe couture jurk’ , vertelt haar jongste dochter Rozemarijn,’droeg ze toen ze met mijn vader danste op hun 25-jarig huwelijksfeest.’ Haar vader, Dolf van den Brink (1948-2014), professor doctor, oud lid raad van bestuur ABN en voorzitter Commissie van Beheer Singer Laren die acht jaar geleden ook vrij plotseling overleed.
In haar gevouwen handen veren: ‘Praying Feathers’, So‘O Kwawiki Unangkwasi, symbool van ‘dat alles in de natuur een ziel heeft’.
Mijn broer Joop waar ik veel mee optrok, was vriend van Dolf, vandaar dat ik eind jaren negentig Antoinetty voor het eerst meemaakte bij de sponsordiners van Laren Jazz of bij de soupers die ze aan het begin van de zomer organiseerde op het schitterende terras van hun landgoed ‘De Padakkers’ aan het Raboes. Met een diep uitzicht over een dalende glooiende Eng én uniek bij hun huis: een bloeiende zakdoeken- of vaantjes boom, één van de twee Larense unieke exemplaren. De andere stond in de destijds publieke tuin ‘De Zeven Schepel’ aan de Tafelbergweg.
In die tijd ontpopte Antoinetty zich voor mij als (hout)kunstenaar onder het motto: ‘Ik doe iets met hout als het hout iets met mij doet.’ Ze organiseerde met haar beeldhouwvriendinnen meerdere malen de twee jaarlijkse-expositie ‘Beelden in de tuin’ waarin zij op een haast ‘literair -schertsende manier’ in hout haar liefde en bewondering voor de natuur verbeelde.
Haar biografie schreef ze beknopt vorig jaar in het verkiezingsmagazine van de lokale politieke partij Larens Behoud. Voor een derde keer zette ze zich onverkiesbaar op de lijst. Ze zat wél in de steunfractie, de maandelijkse denktank voorafgaande aan de commissie-en raadsvergaderingen in het gemeentehuis: ‘Meedenken’, zo omschreef ze het zelf, ‘hardop denken of bedenken wat het beste voor Laren is, voor het mooie dorp waar op het tuinpad van mijn opa zoveel voetstapjes van mij liggen.
’Het dorp waar alle vier mijn grootouders woonden, waar mijn moeder erfgooier zou zijn geweest als ze als jongetje geboren was .Waar ik op school ging, waar ik mijn eerste koffie, verboden door mijn ouders, dronk in t’ Bonte Paard, zittend op het grote biljart. Ook dat mocht eigenlijk niet…en waar ik , 17 jaar oud, mijn grote en enige liefde Dolf leerde kennen: erfgooier en stammend uit een weversfamilie, de zevende en laatste generatie. We trouwden in dé basiliek. Kortom: voor iemand die van geschiedenis houdt, is het een voorrecht ondergedompeld te zijn in het oudste dorp van het Gooi met zo’n rijke historie.’
Als voorzitter van de Historische Kring deed ze dat acht jaar op een daadkrachtige en creatieve manier. Organiseerde daarnaast met anderen tentoonstellingen als ‘Wie is er bang voor blauw’ met werk van 18 Larense kunstenaars, of enthousiasmeerde een dubbeltentoonstelling met Singer Laren. Ze was de drijvende kracht achter ‘Open Monumentendag’, de inMarkt, en schreef en initieerde boeken over het cultureel erfgoed in ons dorp. In de eerste plaats ‘Door de wol geverfd’. Het initiatief begon bij een kopje koffie met mevrouw Ietje van den Brink, weduwe van Clemens van den Brink van de tapijtfabriek Van den Brink en Campman. Het zaadje werd geplant voor het beschrijven van tweehonderdvijftig jaar spinnen en weven in het oude boeren- en weversdorp.
De Kring nam een belangrijke plaats bij haar in, omdat zij vond dat oude waarden en geschiedenis zo belangrijk zijn om dat wat was vast en levend te houden. Zo restaureerde ze en financierde ze o.a. het tweehonderd jaar oude Kastaltaar dat ze uit het depot van Hilversum sleepte en naar Laren haalde.
Als eerbetoon vanwege haar bijzondere verdiensten voor de Larense gemeenschap op het gebied van geschiedenis en kunst, ontving ze in 2017 uit handen van burgemeester Elbert Roest de erepenning van de gemeente Laren.
‘Bomen zitten in mijn vezels’, kopte het sfeervolle tijdschrift over het buitenleven ‘Seasons’ boven een artikel over haar boek ‘Wortels in Laren, bomen van een schildersdorp’. Twee jaar lang trok de kordate Larense met pen en camera langs lanen, tuinen en engen, spitte het groenbeleidsplan van de gemeente door en fotografeerde elke boom op haar pad: een hartstochtelijke queeste met als resultaat een bijzonder belangrijk en persoonlijk boek waarin ze zich liet leiden door de zichtbaarheid vanaf de straat. Een naslagwerk van 200 pagina’s met foto’s en verhalen over mooie, lelijke, bijzondere en vreemde bomen in Laren. ‘Met heel veel liefde draag ik dit boek op aan mijn eigen erfgooier en grote liefde Dolf en aan onze kinderen en kleinkinderen. Zij zijn de wortels van mijn bestaan.’
Bijzonder waren haar dichtbundels ‘Zielsveel’ en ‘Een wassen neus van vloeibaar hout’, haar lessen aan de Larense jeugd over de natuur. Verhalen over de liefde voor bomen die ze van haar opa -achter op de solex met de beentjes in de fietstassen zittend- had meegekregen rijdend langs rode papavers, en blauwe korenbloemen in het veld.
Antoinetty manifesteerde zich in het dorp op een bescheiden manier, ging voor kwaliteit, kwam met creatieve ideeën: of het nou de opvang van Oekraïense mensen betrof in het project ‘Door de Bank genomen’ dat ze met anderen van de grond tilde, het planten van bomen met de Larense jeugd op 21 maart (Boomfeestdag) of als fee verkleed, sprookjes vertellend op de Brink voor de allerkleinsten.
‘Geen leven kan volledig worden vastgelegd zoals het was. Wat wil zeggen dat iedere biografie uiteindelijk fictie is,’ citeerde ze Bernard Malamud in ‘De levens van Dubin’ in het mammoetboek over haar schoonvader R.E.M.(Dolf} van den Brink, voormalig president directeur van uitgeverij Elsevier en ereburger van Laren.
Dit alles is maar een greep uit een rijk leven dat Antoinetty vierde en waar haar man, haar drie zonen en dochter en de 11 kleinkinderen op de eerste plaats stonden.
Ze was belangrijk voor Laren: betrokken, creatief, sociaal, authentiek, slim, vol humor en vooral zelfspot. Ze had de regie over haar leven, een aanstekelijke excentrieke soort ijdelheid, altijd ‘puntjes op de i’, met een ‘open mind’ en de confrontatie niet schuwend.
Laren heeft veel aan haar te danken.
We zullen haar missen.
A Dieu Antoinetty, en dank voor zoveel.
Leo Janssen
LUISTER HIER NAAR DE GESPROKEN VERSIE:
