15 juni.- De hele week heb ik al het liedje in mijn hoofd van ‘La mamma’ van Charles Aznavour. De afscheidsplechtigheid van Antoinetty van den Brink in de Sint Jansbasiliek werd er afgelopen zaterdag in een zee van bloemen mee afgesloten.
‘Y a tant d’amour, de souvenirs
Autour de toi, toi la mamma
Y a tant de larmes et de sourires
A travers toi, toi la mamma
Que jamais, jamais, jamais
Tu nous quitteras’
‘Er is zoveel liefde, er zijn zoveel herinneringen
om je heen, om jou la mamma
Zoveel tranen en glimlachen
dankzij jou, la mamma
dat je ons nooit, nooit, nooit zult verlaten.’
En terwijl een volle kerk onder het geluid van melodieuze merels de indrukwekkende en intieme plechtigheid verliet en achterin afscheid nam bij de met rozen versierde kist van de ‘voor altijd betoverende oma’, had Antoinetty het zelf zo gedacht en geregisseerd dat er op het plein voor de kerk een ontmoeting zou plaatsvinden tussen de aanwezigen om haar leven te vieren. Met champagne én een Magnum, het zoete met knapperig chocolade omhulde ijs, dat haar laatste dagen nog enigszins dragelijk had gemaakt. Het was na de ruim anderhalf uur durende plechtigheid met vele kanttekeningen, muziek en verhalen over wat Antoinetty allemaal voor hen had betekend, een aangename verkoeling op het zonovergoten plein.
Na broer, zwager, vriend en vriendin, nam de burgemeester van ons dorp Nanning Mol het woord. ‘De vingerafdrukken van Antoinetty zijn ook zichtbaar op ons dorp’, memoreerde hij. ‘Uniek, overal aanwezig. De oud voorzitter van de Historische Kring was een prominent inwoonster. Vervulde allerlei functies en rollen. Ze heeft haar grote liefde Dolf, oud ABN-topman, professor en voorzitter commissie van beheer, die 8 jaar geleden plotseling overleed, geholpen in het steunen en voortstuwen van Singer, het tweede thuis van de familie Van den Brink. Ze schreef boeken over bijzondere bomen in ons dorp, over de geschiedenis van de weverijen in Laren, dichtbundels en het kinderboek ‘Oma zoekt een feestjurk’. Ze trok er graag op uit met schoolkinderen om te vertellen over onze bomen, de natuur of samen met hen een kunstwerk te maken.
Overal zag ze kansen en mogelijkheden mooie dingen te creëren met anderen door in alles zuurstof te blazen en ideeën tot leven te wekken.’
Eerder die week had de burgemeester bij de al met een erepenning van de gemeente onderscheiden Larense op de rand van haar bed gezeten en haar verteld een boom voor haar te zullen planten. Ze vond het een heel mooi idee. Hij vroeg wat voor boom ze graag wilde. Hij had dat al in het college voorbesproken en aan Jan van Midden, de wethouder groen ,gevraagd: ‘Maar wat als zij een Sequoia wil midden op de Brink?’ ‘Nou’, zei Jan, ‘dan planten we die mammoetboom midden op de Brink’. Gelukkig vond ze dat een slecht idee.
‘Weet je wat ik wel heel mooi zou vinden,’ zei ze toen. ‘Een Vaantjesboom. De Davidia involucrata met de hangende witte bloemen, die wiegen in de wind alsof het wuivende zakdoeken zijn. Als jullie er dan langslopen, dan kunnen we naar elkaar zwaaien.’
Bol an mensen, een goed weekend. Kan niet wachten tot de boom er staat.
Leo Janssen
