7 juli.-
Berber van der Weg is niet meer. Vrijdag 30 juni overleed ze. Te vroeg op 67-jarige leeftijd. Een schat van een mens die zich als secretaris van speeltuinvereniging ‘Ons genoegen’ met een tomeloze energie inzette voor de Larense gemeenschap. Sinds 1984 bijna 40 jaar.
Terecht is ze daarvoor geridderd. Terecht is ze daarvoor onderscheiden met de erepenning van de gemeente Laren. Terecht werd ze verkozen tot Laarder van het jaar en benoemd tot erelid van ‘haar’ speeltuinvereniging. Een markante, zorgzame en no-nonsens persoonlijkheid ‘aan de rafelrand van het dorp’ zoals ze zelf altijd de lokatie van haar ‘Blokhut’ omschreef. Niet alleen Laren profiteert van ‘Ons genoegen’, maar ook de hele regio maakt gebruik van dit schitterend gelegen, rietgedekte speelparadijs.
‘Mede dankzij Berber hebben duizenden kinderen, ouders, families, buurtgenoten en verenigingen elkaar bij ‘Ons genoegen’ ontmoet om te spelen, te praten, te eten, te dansen, te feesten en om vooral samen te zijn’, schreef burgemeester Nanning Mol vlak voor hij op vakantie vertrok op zijn facebookpagina.
Menig huwelijk is er ook uit voortgekomen, vertelde ze mij. Berber, een vrouw met een socialistisch DNA: met een groot hart voor haar medemens. ‘Als je niet kunt spelen, kun je je niet ontwikkelen’ was haar gedachte. Buitenspelen voor kinderen, vond ze ongelofelijk belangrijk: voor álle kinderen.
Berber vertegenwoordigde een stuk sociale geschiedenis in ons dorp vertaald naar de context van deze tijd. Het zat in haar genen. Een ‘traditie’ vanuit begin twintigste eeuw toen het idee ontstond dat ‘stadskinderen (en vooral die in arbeidersbuurten) moesten kunnen spelen. Lichamelijk en geestelijk zou het hen goed doen.
Toen in 1931de Nederlandse Unie van Speeltuinorganisaties werd opgericht, was er in Laren al vijf jaar de buurtvereniging ‘’t Klooster’, bewoners van woningen van de Woningbouwvereniging van Erfgooiers. In 1952 werd die naam veranderd in ‘Ons Genoegen’, de gemeente stelde grond beschikbaar, en de rest moest de vereniging zelf met dubbeltjes en kwartjes opknappen. In 1959 ging de speeltuin aan de Smeekweg open. ‘Wij zijn gemaakt door mensen die geen cent te makken hadden’, vertelde ze mij Berber was zich er zeer van bewust, maar ras-organisator als zij was , realiseerde ze in 2009 in samenspraak met het college van destijds en vooral met die ongelofelijke inzet van talloze vrijwilligers aan haar zijde, aldus berber, ‘het mooiste clubhuis van Nederland’: rietgedekt en met fraaie speeltoestellen in een wijdse ruimte.
Berber vroeg Patriek Kerkhoff en mij als collegeleden destijds samen met haar de eerste steen te leggen. Ik vond het een hele eer. Berber had ik leren kennen bij de VARA. Als televisieproducent had ik de opdracht van voorzitter Marcel van Dam hun 65-jarig bestaan op een grootste wijze te produceren. Berber was de secretaresse van het bestuur en producer van bekende televisieprogramma’s als ‘Kinderen voor kinderen’, ‘De achterkant van het gelijk’, ‘De ronde van Witteman’, ‘Kassa’,en ‘Het Lagerhuis’.
Later kwam ik haar tegen bij Willeke Alberti, een grote vriendin van haar. Zij kende Willeke uit de tijd dat ze boven de winkel van ‘Disco Alberti’ woonde. Als voorzitter van haar Foundation, sprak Willeke naar mij altijd vol lof over Berber. Menig seizoen repeteerde ze in ‘De Blokhut’ met haar musici voor een nieuwe theatertournee.
Onvermoeibaar organiseerde Berber samen met haar bestuur en de inzet van vele vrijwilligers grote en kleine evenementen. Van het minifestijn ’Plonsje’ en het zondagmiddag dansen met Jopie Vogelvang tot de disco’s met Rob Bakker en de repetitie avonden van de Klepperman van Elleven. Daarnaast politieke bijeenkomsten, een slaapfeest voor de kids, de kinderboekenweek, kabouterfeesten, Bingo’s, Palmpasen, honingkeuringen, stembureau, carnaval, de opening van de atelierroute, diners tijdens corona voor oudere mensen in de buurt: niets was Berber en haar vrijwilligers teveel. Is er een Laarder, vroeg ik mij deze week af die niet onder de indruk was van het organisatorisch talent en de daadkracht van Berber?
Het laatst sprak ik haar bij de apotheek met haar hondje Gozer. Het ging, het hield niet over. Ze had weer eens een crisis overleefd. Ons dorp heeft veel aan Berber te danken. Een Larens icoon dat bescheiden op de achtergrond opereerde, maar in onze beleving van het dorp op de voorgrond zal blijven staan.
Doe maar gewoon. Handen uit de mouwen. Geen kapsones. Ongefilterd. Zo rechtstreeks uit het hart.
Dank je wel Berber: voor alles.
Leo Janssen
