18 febr.-
Afgelopen woensdag, op Valentijnsdag, moest ik denken aan een van mijn beste vrienden die in Frankrijk woont. Hij zette op facebook een filmpje dat ik gemaakt had voor zijn afscheid als algemeen directeur van Singer Laren, 10 jaar geleden.
Nooit zal ik zijn gezicht vergeten hoe blij hij destijds was toen hij – eerst als interim- door de Commissie van Beheer werd benoemd tot directeur van ons mooie Larense museum waar hij sinds de jaren negentig al vrijwillig lid was van de programmacommissie met als specialiteit theater.
Ervaring als bestuurslid had hij opgedaan bij de Nederlandse filmindustrie, de N.O.S. en de Herenmodebeurs.
In mijn hart was ik best jaloers op zijn benoeming, want Singer zat net als bij hem, ook in mijn DNA. Als kind bezocht ik met mijn oudere zusje Bep het museum, zat -in de jaren zestig, net verliefd op Annemarie- met haar bij de open haard in ‘de huiskamer van de Singers’ en luisterde op zondagmiddag in de concertzaal met mijn lief naar de klassieke grammofoonplatenconcerten met op het podium een prachtig bloemstuk van de Larense bloemsierkunstenaar Theo Bitter.
Mijn vriendschap met Reinier Sinaasappel begon zo’n vijftig jaar geleden toen we elkaar voor ons beroep tegenkwamen bij de omroep. Hij als producer van filmmuziek, ik als producer bij de radio. We trokken veel met elkaar op, gingen met onze vriendinnen gezamenlijk met de Daf van zijn moeder op vakantie naar Zuid-Frankrijk en keerden met een kapotte uitlaat de 1200 kilometer lawaaierig weer terug naar het Gooi.
Reinier was geknipt voor zijn baan. Als vrijwel niet gesubsidieerd cultureel ondernemer zette hij Singer op de kaart, realiseerde een Orangerie, die ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van Singer door koningin Beatrix werd geopend, werkte vanaf 2010 aan de plannen voor een volledige nieuwbouw van het theater en was aangedaan en nauw betrokken bij het restauratie proces van een gehavende ‘Denker’, toen brute koperdieven in januari 2007 een afgietsel van het beroemde beeld van Rodin hadden gestolen en twee dagen later zwaar beschadigd – met een slijptol bewerkt- werd teruggevonden. Daarnaast werden 7 andere prachtige beelden o.a. van de kunstenaar Martin Borgord verwoest tot schroot en niet meer teruggevonden.
Met de voorzitter van de Commissie van Beheer, de veel te vroeg overleden Dolf van den Brink, was ik betrokken bij de aanvraag voor het verlenen van een erepenning vanwege zijn verdiensten voor het dorp. Niet wetende dat de gemeente die eervolle onderscheiding ook voor mij had geregeld vanwege mijn inzet voor de Larense politiek waarvan ik wegens ziekte afscheid van moest nemen.
Na afloop van het jaarlijkse aspergesdiner in Singer met de gemeenteraad, directie en Commissie van Beheer werden Reinier en ik naar de tuinzaal gelokt en daar overviel ons beiden de uitreiking van de erepenning van de gemeente Laren temidden van vrienden en familie. Reinier wist het van mij, Ik wist het van Reinier. Geen van beiden wisten we dat we er een zouden krijgen. Onvergetelijk.
Ik vond het geweldig dat ik 14 februari 2014 zijn afscheidsfeest mocht organiseren. Een theaterprogramma met The Beatles Revival uit Tsjechië, cabaretière Madelijne Kool, speeches, filmpjes van bekende theatermensen als Herman van Veen en Youp van ’t Hek, maar het mooiste van zijn afscheid had Reinier – ik wist niet meer dan dat hij een dankwoord zou spreken- zelf verzonnen.
Als laatste kreeg hij na zoveel loftuitingen het woord en begaf zich achter het katheder. De overvolle zaal luisterde geboeid. Onder zijn speech zat hij wat te frommelen rond zijn middel. De toneelmeester en hoofd techniek René Räkers had geregeld dat hem door een assistent 2 ballonnen in handen werden gegeven.
Aan het slot van zijn ‘dank je wel’ stapte Reinier opzij en keek verstild met de balonnen in zijn hand naar het publiek. Muziek van Randy Crawford klonk. One day I’ll fly away. En Reinier zweefde hangend aan de ballonnen omhoog de toneeltoren in, terwijl het theatergordijn zich sloot. Het publiek in verwondering achterlatend om zoveel creatief vernuft.
Van de week stuurde hij mij het filmpje. Alweer 10 jaar geleden: Time flies. Letterlijk en figuurlijk. Ik denk dat ik maar eens snel de trein naar Bordeaux neem.
Bol an mensen, koester je vrienden en geniet van de krokusvakantie.
Leo Janssen
