14 sept.-De afgelopen week heb ik de draad weer opgepakt van meer dan een ommetje wandelen met de hond. Het liefst 10.000 stappen per dag. Eerlijk gezegd ‘noodgedwongen’, omdat ik twee weken geleden op zondagmorgen met spoed in het ziekenhuis belandde om twee dagen later weer geheeld naar huis terug te keren met twee stents in mijn lijf. Het hartinfarct had zijn werk gedaan. Iedereen schrok, niet in de laatste plaats ikzelf. En mijn vrouw Annemarie al helemaal.
Geweldig dat tijdens de katheterisatie het euvel door de cardioloog werd geduid en meteen kon worden verholpen. Ongelooflijk hoe een flexibel slangetje van misschien vijf millimeter dikte zich via de pols een weg baant naar het hart. Een hoogstaand staaltje van medisch kunnen.
Sinds dat dotteren is natuurlijk alles bij mij nu gefocust op mijn gezondheid. Conditie kweken, letten op mijn voeding en veel wandelen.
Ik dacht maar eens bramen te gaan plukken in de struiken tegenover speelbos ’t Laer, bij de Oude Postweg- Goyergracht Zuid in de richting van Anna’s Hoeve, een mooie wandeling heen en terug van zo’n kilometer of tien. De eerste keer dat ik weer alleen loop. Ik had mijn doosje met noodpilllen meegenomen, niet uit angst, maar uit voorzorg. Onderweg als altijd mijn iPhone in de aanslag.
De schitterende fontein en kleurrijke lampionnen in het tegenlicht van de zon overgoten Brink gaven mijn wandeling een feestelijke start. Via de Zevenenderdrift loop ik richting het akkertje waar op de dag dat ik in Tergooi belandde het ‘traditionele’ Oogstfeest werd gehouden. De akkerranden fleuren nog net volop.
De wegverhoging richting het viaduct over de A-1 voel ik qua inspanning , maar al gauw sla ik linksaf bij de Vredelaan richting de bloeiende hei. Rechts van het pad de Juniperus, de monumentale jenevenbesstruik,die per jaar slechts 5 cm groeit en wel 800 jaar kan worden.
Theehuis ’t Bluk oogt in de verte door een paar stretchtenten als een pleisterplaats van Bedoeïnen. Ik loop via het rooster er voorbij richting ‘t Laer. De eerste kale bramenstuiken dienen zich aan. Ze groeien niet hoger dan zo’n 50 cm. Afblijven dus. Vossen eten ervan, piesen erover en als je van het fruit snoept, is de kans op een lintworm aanwezig.
In de stilte loop ik verder ‘Hé Leo ‘, hoor ik achter me. Het is Frédérique met groene helm op de fiets. ’s Morgens zie en spreek ik haar altijd met haar golden retriever Candy als ik met Snoetje wandel bij het akkertje aan de Harmen Vosweg. ‘Jij bent ver van huis’, klinkt het. Ze kent mijn gezondheidstoestand. Ik knik. ‘Ik ga op snuffelstage in het crematorium’, zegt ze met een lichte lach. Ik voorlopig nog niet, denk ik optimistisch ‘Kijken of ik in het restaurant een beetje kan helpen,’ vervolgt ze. Ze fietst verder.
Ik moet om haar lachen. Nog even en ik ben bij het groepsverblijf ’t Laer, waar tot een paar jaar geleden in de schuur ernaast de Larense kudde huisde. De paddenstoel die ‘terug naar Laren 4,5 km’ aangeeft, is verdwenen. Ook de hoge bramenstruiken geven weinig vruchten en ogen armetierig. k wil er een een foto van maken, maar de iPhone is op. Ik realiseer me dat ik niemand kan bereiken. Oliedom, had ik bij vertrek van huis rekening mee moeten houden.
Gelukkig kan ik op de terugweg bij theehuis ‘t Bluk het apparaat weer opladen. De stretchtenten blijken die dag een sfeervolle trouwlokatie. Ik loop na een cappuccino en een tosti ham-kaas naar het bankje even voorbij het hekje van het theehuis en rust uit met mijn weer opgeladen iPhone.
Terwijl het wolkendek á la Ruysdael boven de paarse deken aan mij voorbijschuift , luister ik met de televisietoren in de verte via mijn oordoppen naar de preludes van Chopin, gespeeld door Grigory Sokolov.
Annemarie belt. Ze is bezorgd hoe het gaat. Schuin achter mij zie ik dat het bruidspaar is gearriveerd. Ik maak een foto van de vader die zijn dochter aan de bruidegom weggeeft.
Voor dat ik terugloop naar het Mauvezand, kijk ik nog even op het bankje naar de tekst op het koperen plaatje.‘There is a crack in everything , that’s how the light gets in’ . Inderdaad, dacht ik. Leonard Cohen. ‘In alles zit een barst, juist daar komt het licht door naar binnen. De schoonheid van de imperfectie.
Bol an mensen, geniet van een mooi weekend.
Leo Janssen
