15 okt.- Afgelopen vrijdag was ons dorp weer eens op tv. Dit keer bij BNNVARA waar Sophie Hilbrand na haar mislukte talkshow ‘Bar laat’, een comeback maakte met het televisieprogramma ‘Nu we er toch zijn’, een format uit de jaren tien waarin de presentator samen met een geluidsvrouw en cameraman op pad gaat om erachter te komen hoe gastvrij een stad of dorp is. Dus voor je het weet, staat de crew bij je op de stoep, klampt je aan op straat of er een kop koffie van af kan, misschien een lunch, mogelijk een borrel, een smakelijk diner of … een slaapplek om te overnachten! Tussendoor gaat Sophie op zoek naar verhalen van dorps en/of stadsbewoners die op 29 oktober wel of niet gaan stemmen. Weten ze überhaupt al op welke partij? En waar baseren ze hun keuze op?
De primeur van deze nieuwe serie afleveringen was voor Laren. Landelijk gezien volgens BNNVARA , hét VVD-bolwerk bij uitstek! In 2023 stemde liefst 41,5% liberaal. Larens Behoud dat bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2022 liefst 30% scoorde, deed als lokale partij landelijk natuurlijk niet mee.
Aan het begin van het programma legde Sophie haar ‘bingokaart’ uitdagend op tafel. Wie, wat en welke reacties hoopte ze in het mondaine villadorp tegen te komen? ‘Een kakker’, ‘een SP-stemmer’, ‘Een zwembad’, een reactie a la ‘Als het maar niet Frans Timmermans wordt’, hopelijk Ad Visser en ‘Een dikke vette villa waar een hoge heg voor staat’ (Toen ze die vond en bij de half open deur aanbelde, gilde ze: ‘Oh, daar is een hond, kut!’.)
De straatinterviews van Torenlaan tot Jordaan varieerden van ‘Nederland verloedert te veel’, ‘roep om stabiliteit’, ‘minder buitenlanders en ‘ergernis over fatbikes’ tot ‘zoek de verbinding’, ‘nuance’, ’rust in de tent’ en ‘of je door een hond of kat gebeten wordt’: voorspelbare quotes die net zo goed in Bolsward of Breda had kunnen worden geregistreerd. Mijn wijze leermeester bij de radio VARA coryfee en Koning Klant Wim Bosboom zei altijd: ’Als je het niet meer weet, kun je altijd nog de straat op.’ Zo’n hekel had hij aan dit straatfenomeen van het- in dit geval- volgens hem luie journaille.
Ook de minirepo’s aan huis, camper en gentlemen’s club Boccaccio hadden tijdens koffie, lunch overnachting en zwempartij weinig om het lijf en slechts indirect te maken met verkiezingen. Meer met de vastgeroeste denkbeelden van Sophie zelf over ons dorp. Bijvoorbeeld Gooise kakkers die op een Birò’ naar school gaan.
Waar ik door werd geraakt, was een reactie van een schattig oud dametje – ze was al in de tachtig- over de (on)leefbaarheid in haar buurt door de komst van buitenlanders. Haar PVV-openhartigheid loog er niet om. Resoluut vertelde ze dat er een andere wind moest waaien in haar hofje. Ze had nogal overlast: ‘Iedere dag staat het blauw van de BBQ en als ik er wat van zeg, spuwen de kinderen op straat. Het woon plezier is er niet meer. We moeten er mee leren leven, zeggen ze dan. Dus dat doen we dan maar.’
Ik schrok van haar reactie en haar gelatenheid daarin. Onlangs hoorde ik over andere onenigheid in ons dorp dat niets te maken heeft met buitenlanders. Wordt het niet eens tijd, dacht i, dat de desbetreffende Buurt Preventie Vereniging, bouwvereniging en gemeente de koppen bij elkaar steken en gezamenlijk investeren in de sociale cohesie van de buurt?. Met een lokale buurtwerker bijvoorbeeld ,die een oogje in het zeil houdt. Zo moeilijk is dat toch niet?
Bol an mensen, ‘Nu we er toch zijn’, mogelijk is die functie een uitdaging voor politieke partijen bij de komende gemeenteraadsverkiezingen maart 2026?
Leo Janssen
Fpto:BNNVARA/ Marja van Hest
