26 nov.- ‘Zoo iemand verweten kan worden, dat hij te weinig offerde aan de reclame, of zooals men ’t wel noemt, te weinig ‘aan den weg timmert’, is dit zeker wel ’t geval met den beeldhouwer Eduard Jacobs wiens naam niet in die mate als hij het verdiende, klank heeft in ons land.’
Zo plechtig – in archaïsch Nederlands van de vroeg 20ste eeuw- omschreef kunstschilder Hein Kever in Elsevier Geïllustreerd Maandschrift (jaargang 23.1913) zijn kunstbroeder de beeldhouwer Ed Jacobs (1859-1931), die later in zijn carrière, toen het succes in het ‘Land van Mauve’ kwam, ook wel ‘de Larense Rodin’ werd genoemd.
Deze week werd bij Zuydwal veilingen in Eemnes een prachtig ingetogen brons van zijn hand afgehamerd ‘Larense vrouw met kind’ .(43 cm.)
Eduard Jacobs werd geboren in Amsterdam en kwam na zijn schooltijd zoals velen in die tijd in de handel terecht, maar volgde ‘s avonds, enthousiast als hij was, zijn eerste boetseerlessen bij de Belgische beeldhouwer Vanden Bossche. Meerderjarig, onafhankelijk en vrij, besloot hij zich alleen nog maar aan de beeldhouwkunst te wijden en werkte de hele dag in het atelier van zijn leermeester en trok een jaar later naar de Brusselse École des Beaux-Arts, studeerde er vijf jaar en mocht in 1888 als groot talent in Amsterdam,
Daarna kwamen er tijden van isolement, onbekendheid en waardering voor zijn werk om in materiele zin staande te blijven.Hij voelde zich gedwongen elders werk te zoeken. In Essen als modeleur bij een stukadoor. Voor even. Vriend Lambertus Zijl, beeldhouwer van de Amsterdamse School vertrouwde hem een tijdlang uitvoering van zijn werk toe. Hij raakte er bedreven in het hakken in steen.
In 1892 kwam voor Jacobs de grote ommekeer. Hij verhuisde naar het landelijke Laren waar hij ging wonen aan Zevenend 23 en raakte geïnspireerd door de rust en het eenvoudige boerenleven. Aan hem heeft Laren twee prachtige monumenten te danken.
De Van Wulfenbank en De Mauvepomp. De eerste herinnert aan het eenvoudige dorpsschooltje van meester Van Wulfen. Daarop afgebeeld twee leerlingetjes: Lijsje Calis en Gerrit Wiegers. Van Wulfen was landelijk bekend om zijn eigen lesmethode ‘ Sprekende letterbeelden’
De tweede, de Mauvepomp, is een eerbetoon uit1907 aan de grote en internationaal beroemde schapenschilder Anton Mauve, die de laatste jaren van zijn leven in villa Ariëtte aan de Naarderstraat woonde.
Maar er is nog veel meer moois in ons dorp te ontdekken.In de villa’s bijvoorbeeld, gebouwd door Hanrath, de architect waar hij veel mee samenwerkte. Zoals landhuis ‘De Bijlakker’ aan de Drift en huize ‘De Werken’ van Hein Kever aan de Oude Drift.
Bol an mensen, Kever besluit zijn loftuiting – nu omgezet in modern Nederlands- over Jacobs als volgt:
‘Jacobs’ kunst is geen luidruchtig statement, maar een stille kracht. Zijn beelden zijn eenvoudig, maar doordrenkt van menselijkheid. Het resultaat van een kunstenaar die zijn weg omhoog vond via omwegen, twijfel en doorzettingsvermogen. Terwijl tijdgenoten steeds vaker aan hun eigen bekendheid timmerden, werkte Jacobs in stilte door. Zijn kunst was voor hem geen middel om roem te vergaren, maar een manier om te leven. Die houding kostte hem erkenning, maar leverde een oeuvre op dat door kenners wordt geroemd om zijn verstilling en oprechte zeggingskracht.’ Voilà, een beeldhouwer om blijvend te koesteren!
25 nov.‘Zoo iemand verweten kan worden, dat hij te weinig offerde aan de reclame, of zooals men ’t wel noemt, te weinig ‘aan den weg timmert’, is dit zeker wel ’t geval met den beeldhouwer Eduard Jacobs wiens naam niet in die mate als hij het verdiende, klank heeft in ons land.’
Zo plechtig – in archaïsch Nederlands van de vroeg 20ste eeuw- omschreef kunstschilder Hein Kever in Elsevier Geïllustreerd Maandschrift (jaargang 23.1913) zijn kunstbroeder de beeldhouwer Ed Jacobs (1859-1931), die later in zijn carrière, toen het succes in het ‘Land van Mauve’ kwam, ook wel ‘de Larense Rodin’ werd genoemd.
Deze week werd bij Zuydwal veilingen in Eemnes een prachtig ingetogen brons van zijn hand afgehamerd ‘Larense vrouw met kind’ .(43 cm.)
Eduard Jacobs werd geboren in Amsterdam en kwam na zijn schooltijd zoals velen in die tijd in de handel terecht, maar volgde ‘s avonds, enthousiast als hij was, zijn eerste boetseerlessen bij de Belgische beeldhouwer Vanden Bossche. Meerderjarig, onafhankelijk en vrij, besloot hij zich alleen nog maar aan de beeldhouwkunst te wijden en werkte de hele dag in het atelier van zijn leermeester en trok een jaar later naar de Brusselse École des Beaux-Arts, studeerde er vijf jaar en mocht in 1888 als groot talent in Amsterdam, de prestigieuze Prix de Rome ontvangen en reisde vervolgens naar Parijs, Florence en Rome. Daarna kwamen er tijden van isolement, onbekendheid en waardering voor zijn werk om in materiele zin staande te blijven.Hij voelde zich gedwongen elders werk te zoeken. In Essen als modeleur bij een stukadoor. Voor even. Vriend Lambertus Zijl, beeldhouwer van de Amsterdamse School vertrouwde hem een tijdlang uitvoering van zijn werk toe. Hij raakte er bedreven in het hakken in steen. In 1892 kwam voor Jacobs de grote ommekeer. Hij verhuisde naar het landelijke Laren waar hij ging wonen aan Zevenend 23 en raakte geïnspireerd door de rust en het eenvoudige boerenleven. Aan hem heeft Laren twee prachtige monumenten te danken. De Van Wulfenbank en De Mauvepomp. De eerste herinnert aan het eenvoudige dorpsschooltje van meester Van Wulfen. Daarop afgebeeld twee leerlingetjes: Lijsje Calis en Gerrit Wiegers. Van Wulfen was landelijk bekend om zijn eigen lesmethode ‘ Sprekende letterbeelden’ De tweede, de Mauvepomp, is een eerbetoon uit1907 aan de grote en internationaal beroemde schapenschilder Anton Mauve, die de laatste jaren van zijn leven in villa Ariëtte aan de Naarderstraat woonde. Maar er is nog veel meer moois in ons dorp te ontdekken.In de villa’s bijvoorbeeld, gebouwd door Hanrath, de architect waar hij veel mee samenwerkte. Zoals landhuis ‘De Bijlakker’ aan de Drift en huize ‘De Werken’ van Hein Kever aan de Oude Drift.
Bol an mensen, Kever besluit zijn loftuiting – nu omgezet in modern Nederlands- over Jacobs als volgt:
‘Jacobs’ kunst is geen luidruchtig statement, maar een stille kracht. Zijn beelden zijn eenvoudig, maar doordrenkt van menselijkheid. Het resultaat van een kunstenaar die zijn weg omhoog vond via omwegen, twijfel en doorzettingsvermogen. Terwijl tijdgenoten steeds vaker aan hun eigen bekendheid timmerden, werkte Jacobs in stilte door. Zijn kunst was voor hem geen middel om roem te vergaren, maar een manier om te leven. Die houding kostte hem erkenning, maar leverde een oeuvre op dat door kenners wordt geroemd om zijn verstilling en oprechte zeggingskracht.’
Voilà, een kunstenaar om blijvend te koesteren!
Leo Janssen
