18 dec.- Laren had ooit een bioscoop. Het Lumière Theater aan de Eemnesserweg. 300 mensen konden er sinds 1948 naar binnen, twintig jaar later, 6 november 1968, fikte de boel af. Oorzaak onbekend.
Van het Lumière Theater herinnert mijn vrouw Annemarie zich, dat er voor kinderen op Tweede Kerstdag altijd een kerstfilm werd gedraaid, een gebeurtenis waar ze nog steeds vertederd over vertelt. De film raakte haar in de ziel: ‘Marcelino Pane e Vino’, de Italiaanse versie van een religieus Spaans sprookje over de vondeling Marcelino, die weliswaar wordt groot gebracht in een Franciscanerklooster, maar toch – ondanks de zorg van de broeders- zich vaak eenzaam voelt, totdat hij vriendschap sluit met een levensgroot Christusbeeld. Het doet zijn wens – hereniging met zijn moeder – in vervulling gaan.
Niet alleen de film maakte als kind grote indruk op Annemarie, maar ook het feit dat ze er op het laatste moment naar toe mocht. Kinderen tot 12 jaar die uit gezinnen kwamen van de KAB, de Katholieke Arbeiders Bond, mochten gratis naar binnen. Annemarie was al twaalf, maar haar overbuurmeisje in de Pijl Ria van den Brink -11 jaar oud- was ziek. En Annemarie mocht in haar plaats. Feest!
Na afloop kreeg ieder kind nog een grote zak snoep en een speculaaspop. Annemarie herinnert het zich nog goed, omdat het haar opviel dat er al kinderen waren die van de kop stonden te (vr)eten en zij, braaf als ze was, het snoepgoed eerst mee naar huis nam. Enthousiast weer in De Pijl, liet ze de gekregen lekkernijen aan haar moeder zien. Die vertelde haar dat ze de zak snoep én de speculaaspop moest gaan brengen naar haar overbuurmeisje. Het was even slikken, wat restte was een ‘dank je wel’.
Kerstmis heeft zo ‘zijn sporen nagelaten’ bij Annemarie. Eerder schreef ik al dat zij ook ezel is geweest in een Kerstspel op school en ze toeschouwers en cast tijdens de uitvoering verraste door du moment dat ze gebukt onder een grijze verhuisdeken het podium betrad, haar rol nam en begon met balken, hetgeen zuster Augustina de volgende dag ‘het compliment’ ontlokte: ‘Er was niemand goed te verstaan behalve de ezel’.
Toch kan het nog erger waar het ‘Annemarie’s kersttrauma’s’ betreft. Eindelijk had ze een kerstrapport zonder één onvoldoende. Enthousiast liep ze naar huis.’’Laat het maar gauw aan vader zien,’ riep moeder. ‘Hij is in de schuur’. Snel liep Annemarie naar achter en opende de deur waar haar vader net het kerstkonijn stond te villen.
Nooit heeft Annemarie sindsdien meer een boutje gegeten. Tijdens het kerstdiner waar het hoofdgerecht ‘traditioneel’ ieder jaar uit konijn bestond, was er speciaal voor Annemarie een gehaktballetje.
Bizar, jaren later zong Youp van ’t Hek een soortgelijk verhaal over Flappie. ‘Youp wil zijn konijn zoeken, terwijl zijn moeder vertelt dat als hij lief gaat spelen, hij wat lekkers krijgt. Uiteindelijk gaat het hele gezin op zoek, Youp mag alleen niet in het fietsenschuurtje komen. ’s Avonds presenteert vader het konijn tijdens het kerstdiner. De volgende dag wordt vader vermist, waarop Youp tegen moeder zegt dat ze niet in het fietsenschuurtje mag komen en dat als ze lief gaat spelen, ze wat lekkers krijgt.
Bol an mensen, een Vrolijk Kerstfeest!
Leo Janssen
