11 dec.- Iedereen kent het. Het meisje of jongetje dat aanlegt voor de traditionele penalty, na een wedstrijd van de Pupillen. En daarna de grote glimlach als de bal in het net rolt.Gescoord.
Die glimlach, dat stille geluk, zag ik zondagmiddag op het gezicht van een hockey fenomeen.De mooie blaashal in Naarden, twee velden, gescheiden door een pad met bankjes voor publiek. Op de kop, alsof het een wedstrijd op natuurijs was, een stalletje met koffie en warme chocomel, gevulde koeken en croissants.
Teams die zich aan het voorbereiden waren, kinderen spelend met een stick of zittend op de grond met een knuffel en een drankje.Dat was het decor van de tweede ronde in de zaalhockey competitie, voor clubs uit de Topklasse. Een regiofeestje ook, met deelnemende clubs uit Bussum, Huizen en Laren.
En midden in de drukte van speelsters, begeleiding en supporters was daar die glimlach.Een glimlach die de hele middag duurde.
Julia Muller, voormalig Duits international, verzamelaar van eremetaal, deelnemer aan drie Olympische Spelen en sinds 2007 belangrijk in de Nederlandse Hoofdklasse. Deze Julia, voor altijd een kind van Laren , is inmiddels 38 jaar. Maar nog steeds gek van het spelletje.In het blauw van Laren, met op haar rug de naam van de geblesseerde Jolijn van Vuuren.
Toch nog een keertje in de zaal. De liefhebbers en kenners zagen het ongelooflijk talent, de technische vaardigheden en het hockey verstand. Ik zag de liefhebber, af en toe in een ooghoek op zoek naar man en kinderen. Maar vooral die glimlach. Het plezier van de sport.Julia was weer even dat kind, dat een aanloop neemt en onder luid gejuich van iedereen een penalty scoort.In de glimlach van Julia zat het levende bewijs dat breedtesport en topsport nooit zonder elkaar kunnen
Wim Jordaan
