15 febr.- Natuurlijk had dit verhaaltje moeten gaan over de liefdevolle in rood getinte presentatie van ‘Gooisch Blad’ in het Rosa Spierhuis. Het feest van de liefde, als effectief wapen tegen het cynisme, in de meest creatieve omgeving van Laren. Rosa Spier en haar bewoners, de plek die ons dorp jong houdt. In ieder geval jong van geest en dat is soms hard nodig. Een verhaal over de mooie aankleding, het blad als eindresultaat en de honderden onafgebroken glimlachen.
Maar dit verhaaltje gaat over Jimmy en Eileen.
Gisteravond zag twee mensen schuifelen langs de altijd verlichte etalage van Riviera Maison; hand in hand. Onder de luifel, bij de grote eettafel, die daar altijd staat, bleven ze staan. Twee zestigers in de avond. Hij met een plastic tasje en zij met een grote hartvormige ballon, met witte letters ‘Dusty’.
Alsof ze gereserveerd hadden, schoven ze voorzichtig twee stoelen naar achteren en gingen zitten. Er kwamen twee flesjes bier uit het plastic tasje en de man pakte zijn telefoon en een mini soundbar.
Er werd hoorbaar getoost en geproost en plotseling hoorde ik:
’This old world wouldn’t be half as bad
Ik wouldn’t be half as sad
If each and everybody in it had
Just a little lovin’
Kippenvel.
Dusty. Op een dinsdagavond, een Valentijnsdag in Laren.
Een paar minuten later al zat ik ook aan de grote tafel onder de luifel.
Zestigers, het klopte. Ze stelden zich voor als Jimmy en Eileen uit Stoke on Trent. Eind jaren tachtig waren ze afzonderlijk van elkaar een weekend in Amsterdam. Hij met vrienden, zij met een vriendin. Ergens in een pub ontmoetten ze elkaar en waren de rest van het weekend onafscheidelijk.
‘Volgens mij was het op de zondagmiddag. We zaten op een bankje vlak bij één van de grachten. We genoten van Amsterdam en elkaars aanwezigheid. Plotseling liep er een blonde vrouw onze richting uit en ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam. Dusty Springfield! Ik herkende haar onmiddellijk van alle platenhoezen bij ons thuis,’ vertelde Eileen.
‘Ja, en ik moest een handtekening vragen op een bierviltje, omdat jij niet durfde,’ vulde Jimmy lachend aan.
Uit haar tas haalde Eileen het viltje, met daar op een krabbeltje:
Ze vertelden mij dat Dusty Springfield een jaar in Amsterdam had gewoond, aan de gracht met haar twee katten.
Met nog een biertje uit mijn koelkast werd ik meegenomen in de vogelvlucht van hun leven. Amper een half jaar na het weekend waren ze getrouwd. En elke vijf jaar waren ze hier even terug. Terug naar de plek waar alles begon, naar Dusty.
Ook dit jaar. ‘We hoorden zoveel over jullie mooie dorp, dus we moesten hier even heen en het is prachtig.’
We namen afscheid en zij liepen richting bushalte. Twee nog steeds verliefde zestigers met een ballon, zwierend in de wind.
Dusty.
Omdat ik er van overtuigd ben, dat er ook een wereld van verhalen en anekdotes is in het Rosa Spier, moeten Ineke Hilhorst en Nicole de Nicole des Bouvrie die maak eens snel gaan optekenen.
Want mooie verhalen zijn net als ‘Just a little lovin’. Het beste wapen tegen cynisme.
Wim Jordaan
