21 aug.
Al heel lang word ik gefascineerd door beeldtaal: hoe je met een paar strepen en lijnen iets kunt overdragen, bijvoorbeeld een denkproces, een ruimtelijke situatie. Vaak speel ik in mijn werk met schematische en kunstmatige talen. Ik noem het ‘koude talen’, waartegen ik mij afzet of waarmee ik juist verbinding zoek in mijn tekeningen en waterverven.
Mijn tekeningen zijn gelaagd, met beelden die over elkaar heen liggen, waar binnen- en buitenruimte beiden aanwezig zijn, in een ‘delicate balance’. De data van de digitale wereld vertaal ik in reeksen van strepen waarbij ik mij baseer op bestaande teksten. Mijn waterverven zijn in tegenstelling tot het harde digitale beeld zacht en vloeiend. Snijden en knippen maken deel uit van het proces. Daarbij recycle ik fragmenten van eerder gemaakte tekeningen en waterverven, en neem die in een nieuwe compositie op.
Deze werkwijze verwijst naar de huidige tijd, die beheerst wordt door de digitale technologie. Enerzijds wordt alles sneller, efficiënter en doorzichtiger, anderzijds zitten we een groot deel van de tijd online: het contact met de ander verloopt goeddeels via het scherm. Via communicatiekanalen vliegen data over de hele wereld, ze zijn onzichtbaar en worden opgeslagen in grijze containers. Ik stel mij zo’n datadoos van binnen voor als een kamerhoek zonder diepte. Deze binnenruimte met bijvoorbeeld de tekst ‘room for (everybody)’ suggereert ruimte voor iedereen. Maar het is een scherm-ruimte, een platte doos waardoorheen je naar de wereld kijkt. In deze ruimte kun je onmogelijk gronden. Beelden, meningen, stemmen en feiten tollen erin rond als een zoemende bromvlieg in een jampot.
Ine Dammers maakt deel uit van de groep ‘Hydrography’ die exposeert met abstracte waterverven.
Bron: Monique Kropman
