31 juli.- Vaste lezers van ‘Bol an’ weten dat ik een liefhebber ben van pianomuziek. Niets mooiers tijdens het wandelen door Laren dan de drie laatste sonates van Schubert in mijn oor, uitgevoerd door Alfred Brendel. Nooit heb ik hem live zien spelen, want vanaf 2009 is hij alleen nog op cd’s te beluisteren.
Toen mijn broer Joop nog leefde, bezochten we in de grote vakantie altijd met onze vrouwen jaarlijks de Salzburger Festspiele, een sjiek muziekfestival met beroemde solisten, operaregisseurs, wereldvermaarde orkesten en acteurs. Ieder jaar kochten we het luxe Offizielles Programm, een 300 pagina’s rijk geïllustreerd boekwerk vol duiding, kunstzinnige foto’s en essays over de uit te voeren muziek- en toneelvoorstellingen in juli en augustus.
Tijdens de pauze in het Großes Festspielhaus liep er altijd een wat verwijfde fotograaf rond die, de dames pleasend, ons uitnodigde in smoking en met een glas bubbels in de hand op de foto te gaan die we de volgende dag in zijn fotozaak in der Atlstadt konden afhalen.
Terwijl de man zijn enorme camera op ons richtte, zag ik in een oogwenk de meesterpianist Alfred Brendel staan aan de champagnebar. Een licht gevoel van opwinding. De grote Brendel, mijn klaviervirtuoos die als geen ander Schubert vertolkte. ‘Zal ik hem vragen om een handtekening op het programmaboek’, suggereerde ik mijn broer. ‘Moet je doen, broertje’, antwoordde hij. Ik stapte op de maestro af, complimenteer hem en vroeg om zijn handtekening. “Ik ben een musicus en geen schrijver’, antwoordde hij geïrriteerd en ik droop af zonder enig inkt op de cover.
Gelukkig won de muziek op zijn CD’s bij het beluisteren ervan het altijd van mijn niet loslatende verbazing over toen.
Vorig jaar maart bezocht ik met Monique, ons petekind, ‘Fin de partie’, de eerste en een nogal moderne opera van de 91-jarige Gyögy Kurtág, volgens kenners één van de grootste hedendaagse componisten. In de nazit van de première in de Stopera zie ik in een flits achter mij Brendel zitten. Ik twijfelde. Ik zeg tegen Monique: “ Snel even een selfie maken, zodat ik kan zien of hij het is. Klik. Absoluut, het is hem. Ik liep naar de koffiebar en zag Jan Swinkels, de theaterfotograaf die ik ken van wederzijdse vrienden.
Ik zeg:’… Hij onderbrak mij: ‘Maak jij een foto van mij met Alfred Brendel?’ ‘Dat wou ik jou net vragen. Het werd een dolle boel. De maestro had alle tijd. Foto’s werden gemaakt. Zijn spel klinkt nu nog mooier.
Ik weet overigens niet wat ik heb met meesterpianisten. Er is altijd wat. De volgende keer gaat het over Vladimir Horowitz , de wereldberoemde Amerikaans-Russische pianist die in 1986 in Nederland was. Het recital mocht niet worden gefilmd, alleen het applaus na afloop. Het duurde een kwartier. Toch wilde Ivo Niehe de maestro in zijn TV show. Of mij dat als redacteur lukte? Volgende week meer. En ook over een van de beroemdste pianisten van dit moment… die nu in Laren woont! Bol an mensen, geniet van je vakantie.
