21 jan.-
In de jaren ’80 introduceerde Leo Beenhakker, destijds coach van Ajax, het begrip ‘patatgeneratie’. Hiermee bedoeld hij dat de toenmalige generatie eigenlijk een slappe hap was. Een gebrek aan wilskracht, de wil om tot het uiterste te gaan om iets te bereiken. Het werd ze allemaal te makkelijk gemaakt. Dus een mentaliteit om van te huilen.
Helaas kom ik steeds meer tot de conclusie dat de huidige generatie teenagers (een woord dat in onbruik is geraakt) ook dezelfde kenmerken vertoont. Een voorbeeld; toen ik teenager was fietste ik drie kwartier om op de hockeyclub te komen. En dat 3 keer per week; 2 keer trainen en één keer om een wedstrijd te spelen. Dus per week viereneenhalf uur door weer en wind op de fiets. Mijn kinderen (inmiddels twintigers en dertigers) hebben ook altijd gefietst. OK, zij hadden mazzel dat wij toen wat dichterbij de hockeyclub woonden.
De huidige generatie teenagers rijdt op elektrische fietsen, zogenaamde fatbikes (veelal opgevoerd) of in Biro’s (anders wordt mijn haar nat en mijn vader vindt een scooter gevaarlijk…) en bovendien vrijwel altijd met hun telefoon in de hand. Je zult maar een berichtje te laat beantwoorden of iets anders (wat uiteindelijk volstrekt onbelangrijk is) missen. En bovendien is de kans dat je door een agent wordt betrapt gering.
Dus weer een mentaliteit om van te huilen. Het lijkt er op dat de ouders van de huidige generatie tieners de behoeften van hun kinderen financieren in plaats van ze op te voeden. Moet ik mij zorgen maken over de toekomst van ons dorp, ons land als deze slappe hap ons ergens in de toekomst zal gaan besturen?
Boudewijn Oomkens
