Vorige week was ik even in het Rosa Spierhuis. Sinds kort zendt de Dorpsradio Laren daar een paar dagen per week live uit en ik was te gast bij Tineke de Nooij, die daar de zaterdagprogrammering voor haar rekening neemt. Aanleiding was de Atelierroute Laren, die er weer aan komt.
Op 20 en 21 april a.s. is het weer zo ver: 67 kunstenaars stellen dan hun atelier open voor alle belangstellenden: altijd een gezellige boel in Laren, dat weekend.
Zoals ik tijdens ‘Kunst op de Dijk’ in ons eigen dorp, veel inwoners uit Laren tegenkom, zo zal het omgekeerd ook wel weer gebeuren: Eemnessers die even over de dorpsgrens gaan!
Ik was daar dus weliswaar om de Route te promoten, maar werd meteen ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Ouder worden. Veel mensen met rollators of aan de arm van hun geliefde of verzorgende, kwamen het café binnen, sommigen opgewekt, alert, anderen keken verdwaasd om zich heen, moeilijk op een klein stukje brood kauwend, zich niet of nauwelijks bewust van het ‘nu’. Uiteraard niet alleen mensen met een kleine of grotere handicap, ook veel, vooral vrouwen (de diehards!), zag ik binnenlopen, sommigen met halters en in sporttenue! Hadden net even lekker gesport en hadden nu wel zin in koffie.
Ik hoorde ook mensen zeggen, dat ze na de koffie en de lekkere muziek die door Tineke werd gedraaid, naar de yoga gingen en ikzelf werd aangesproken door een kunstenaar: of ik even mee ging om zijn atelier te bekijken. Uiteraard gedaan. Hij maakt mooie dingen en is één van de vijf kunstenaars die in het Rosa Spier komend weekend exposeert.
Ik realiseerde me dat gezond zijn (of denken dat je dat bent), niet vanzelfsprekend is.
Ouder worden zonder ‘gebreken’: het komt niet vaak voor. Ook ík, als zeventiger, moet ‘s morgens in bed een paar oefeningen doen, zodat ik daarna soepeltjes mijn bed uit kan om beneden het eten voor poes Lara klaar te maken en koffie voor mezelf. En mijn knieën kraken soms, net als een paar andere scharnieren.
Maar als dit alles is, mag ik niet klagen.
Eén van mijn meest dierbare vrienden, ook een zeventiger, verblijft momenteel in een revalidatiecentrum en knokt er keihard voor om weer enigszins zijn oude leven op te kunnen pakken. Ik hoop zó, dat dit lukt.
Dat ging er gisteren door me heen, wachtend op mijn beurt, luisterend naar allerlei oude hits, die keihard door het café klonken: ‘du’ van Peter Maffay, en ‘voor haar’ van Frans Halsema. Zoals Tineke zei: ‘iemand zal dit maar voor je zingen…’.
Toen was het mijn tijd om Tineke en alle mensen uit de BEL-gemeente enthousiast te maken om de Atelierroute te komen bezoeken.
Ik hoop dat dit gelukt is, dat ik veel dorpsgenoten tegenkom.
Hetty Eijbers, bestuurslid 17e Atelierroute Laren
LUISTER HIERONDER NAAR INTERVIEW
