6 aug.- Vorige week schreef ik dat ik altijd iets heb met wereldberoemde pianisten. Bizar natuurlijk, ik ben slechts een liefhebber. Na de verrassende ontmoeting met meesterpianist Alfred Brendel vorig jaar tijdens het Opera Forward festival in Amsterdam, vandaag mijn column naar aanleiding van het optreden van de wereldberoemde Vladimir Horowitz (1903), de Amerikaans – Russische pianist die in 1986 voor het eerst na 50 jaar weer optrad in het Concertgebouw. Kaarten 200 gulden.
Het recital om 4 uur, het enige tijdstip waarop de maestro zijn concert op zijn wat oudere meegereisde – ‘mijn trouwe, onafscheidelijke vriend’- Amerikaanse Steinway-vleugel wilde spelen, was binnen enkele uren uitverkocht.
De koningin was er, de MP en zijn ministers, de happy few van de grachtengordel, modeontwerpers, kunstenaars en buiten stonden nog behoorlijk wat mensen die bereid waren een veelvoud van de entreeprijs te betalen om binnen te komen.
Het optreden -‘iedereen was muisstil in een ademloze zaal -, mocht niet worden gefilmd. Alleen het slotapplaus. Zwaaiend met zijn zakdoek duurde dat een kwartier. ‘De geestdrift van het publiek kent geen grenzen voor de laatste romanticus onder de pianisten. Het klapt, joelt, stampt en fluit. Velen lopen naar de rand van het podium, leggen bloemen neer en steken de handen op in de hoop dat de ‘levende legende’ ze even wil aanraken’, aldus het Parool.
In 1986 combineerde ik mijn radiowerk voor de Tros Nieuwsshow op verzoek van Ivo Niehe met redactionele produktiewerkzaamheden voor zijn TVshow. Ivo wilde per se een gesprek hebben met de nagenoeg ontoegankelijke klaviervirtuoos in zijn televisieprogramma dat ’s avonds rechtstreeks werd uitgezonden.
Maar de maestro was uiteraard niet bereid vanuit het chique Amstel Hotel naar ‘Theater 3 in 1’ in Huizen te komen. Tom Poes/Ivo verzon een list. Hij stuurde mij met een cameraploeg en musicologe Aukelien van Hoytema naar Amsterdam. Daar moest ik in de foyer een vraaggesprek met de piano-godheid opnemen, vervolgens met de tape onder mijn arm richting Huizen racen en in de regiewagen Aukeliens vragen eruit knippen die Ivo later, een rechtstreekse verbinding suggererend, opnieuw live in de uitzending zou stellen. Hij deed dat uiterst professioneel.
Niemand die het in de gaten had. Tot dat de volgende dag het Parool een foto van het ‘uitje’ van Aukelien en mij met de extravagante musicus publiceerde en liet zien dat het live-contact ‘nep’ was. Die prent, zult u begrijpen, koester ik. De legendarische Horowitz die ‘het klavier liet zingen’, overleed in 1989 aan een hartstilstand. ‘Er is een nieuwe Horowitz aangetreden en hij heet Alexander Gavrylyuk’, recenseerde het Eindhovens Dagblad.
‘Met voortreffelijke pianisten kan men hele straten plaveien, maar bijzondere en bezeten vertolkers zijn dun gezaaid. Eén daarvan is deze Oekraïnse kunstenaar (1984). Door zijn elektriserende musiceerkunst en zijn vederlichte toets. Spectaculair is zijn geschiedenis. In 2003 raakte hij in coma met een verbrijzelde schedel door een ongeluk. Hij krabbelde op en zette zijn carrière voort met, in zijn woorden, ‘verdiepte inzichten’.’
Alexander woont in Laren en toevallig liep ik hem met zijn dochtertje Anna tegen het lijf bij Bart Smit. Volgende week meer. Bol an mensen, geniet van je vakantie!
