3 nov.- Eigenlijk is het best bizar dat Larens ereburger, oud-burgemeester Theo Hendriks, zich geschoffeerd moet voelen door een kwartaalbericht van de Historische Kring. Ergo dat er in de artikelen rond ‘het gat van Hamdorff’ feitelijke onjuistheden staan waardoor hij zich onjuist bejegend voelt.
‘Ze tasten mijn eer en goede naam aan zeker tegen de achtergrond van mijn ereburgerschap waar ik trots op ben en ik vind dat dat mij nu ontnomen wordt. De hele reeks ademt de geest van beschadiging. Ik word ‘beschuldigd’ van dubieus staatsrechtelijk handelen waar het mijn minderheidsstandpunt in het college betreft en van ‘sloopgedrag’ indirect van Hamdorff en direkt van ‘de bouw van de Postkoets’ toen ik nog geen burgemeester was. Hoor en wederhoor is niet toegepast.’
Een hard gelach voor de 85-jarige Limburger die ruim twintig jaar leidinggaf aan het college voordat hij in 2001 met pensioen ging. VVD-fractievoorzitter Joop Sanders, omschreef Hendriks beroep destijds als ‘tragisch’: ‘Vol verantwoordelijkheid en aanzien, maar met weinig zeggenschap! En toch zorgen dat de boel marcheert. (in een raad met 13 juristen destijds!) Bepaald geen eenvoudige zaak, maar hij heeft het in Laren heel goed gedaan.’
Theo Hendriks kende ik niet zo goed, Annemarie en ik woonden toen in Hilversum, waren druk aan het werk en keken zondags naar dat belachelijke ‘gat’ op weg naar Annemarie’s ouders op de Pijl.
Veel later kreeg ik van Gerrit Bogaers een foto waarop de Sint Jansprocessie zich door een ‘smoezelig’ fietstunneltje – ‘een openbaar pissoir, de processie onwaardig’ – vol grafitti moest wurmen. Een ‘ritueel’ waar de katholieke Theo Hendriks abrupt een einde aan maakte door in gesprek te gaan (‘De heilige koe gaat hier niet voor het Heilig Sacrament) met Rijkswaterstaat om één keer per jaar de afritten van de A-1 af te sluiten. Ook zijn bemoeienis – gesupporterd door het gemeenteraadslid Ernst Wortel- voor het behoud van de gevel van het Sint Jansziekenhuis door de rooilijn te verplaatsen zodat er geen sprake kon zijn van nieuwbouw aan de straatkant, maar het geheel een parkachtige uitstraling kreeg.
Vlak voordat hij in 2012 vertrok naar Maastricht heb ik Theo leren kennen als een rustig bestuurder in Laren Literair. Een man met groot cultureel besef en een hart voor Laren: ‘ Ik heb het voorrecht me op twee plaatsen thuis te voelen: in Maastricht ( ik ben geboren in Meersen) en Laren. Mijn kinderen zijn hier opgegroeid.
Vorige week was ik met Heleen en de kleinkinderen bij Ons Genoegen. Ik ken nog allemaal mensen van het eerste uur. De kinderen zeiden wel eens: ‘Pa we gaan niet meer mee met jou. Je wordt altijd aangesproken.
Als ik in Maastricht over Laren spreek promoot ik altijd met veel respect het Singer. De subsidie moest altijd voor de poorten van de hel worden weggesleept, maar het is de parel in de kroon van Laren, want het heeft een economische reflex, een multiplier effect. In Laren moet je geen gekke dingen doen. Het is pur sang traditioneel ingesteld, conserveer het goed en laat niet die mensen die zoveel dollartekens in hun ogen hebben er bezit van nemen.
Bol an mensen, wijze woorden en Historische Kring corrigeer en doe er een excuus bij. Ik maak ook wel eens fouten
Leo Janssen
