9 mrt.- ‘Na jarenlang trouwe dienst in haar eigen vertrouwde dorp Laren, waar iedereen Marianne kent, heeft Post.NL d.m.v. een draconisch besluit, haar overgeplaatst naar werkgebied Almere en omstreken. Marianne is hierdoor diepongelukkig en wij als bewoners van het dorp missen haar ongekende inzet en tomeloze vrolijkheid’ Of ik de petitie ‘Pakketbezorgster Marianne Heemskerk weer terug naar Laren.’ wil ondertekenen, vraagt de e-mailvan de oud-waardin van t’ Bonte Paard, Angeli van de Kerkhof.
Twee maanden geleden kwam ik Marianne voor het eerst tegen. Ik sprak haar aan voor een ‘foto van de dag’ voor mijn Bol-an-website. Ze was bezig postpakketten uit haar bus uit te stallen op het grasveldje hoek Postiljon -Zevenenderdrift. Toen ze wat dichterbij kwam, herkende ik opeens een gezicht uit mijn Hilversumse jeugd. Was u geen zwemster?, vroeg ik. Ze noemde haar naam.
Was zij niet, dacht ik, de grote concurrente of ploeggenoot van de beroemde zwemster uit onze straat Atie Voorbij? Iedere dag op weg naar school, passeerde ik dat brede grote raam op de Liebergerweg met daarachter die prijzenkast vol bekers en medailles. Ik dacht aan mijn oudere sportieve broer Ben die vertelde hoe hard die meiden trainden. Met boomstammen sjouwden en ’s morgens vroeg naar de Loosdrechtse plassen fietsten en bij 10 graden het water in doken.
‘Heeft u ook niet meegedaan aan de Olympische Spelen’, vroeg ik nieuwsgierig? ‘Rome, 1960, zilver’, klink het resoluut. Op wat?, riep ik. Vlinderslag 100 meter, schreeuwt ze, terwijl ze een paar zware pakketten achter uit de bus tilt. Ze wacht op haar zoon die haar straks komt helpen sorteren. Ze vertelt. Als 15-jarige zwemt Marianne in Leipzig – de mensen klapten de laatste 50 meter op het ritme van haar armslag – werelds snelste tijd op de 200 meter vlinderslag in 2.34.4. Een paar maanden later ‘dregt’ de 1 meter 54 grootte Naardense uit het Olympisch zwembad van Rome zilver eremetaal, de hoogst behaalde medaille voor Nederland.
Met een muziekkorps bij de vliegtuigtrap wordt ze op Schiphol verwelkomd. Daarna gehuldigd op het gemeentehuis en thuis, – even voorbij Jan Tabak- toegejuicht door rijendik opgestelde bewonderaars. Vijf jaar later stopt ze en wordt gedurende 50 jaar een veelgevraagde zwemcoach. Marianne woont al 45 jaar in Laren. Sinds1983 bezorgt ze zes dagen per week van 10.00 uur tot 21.00 uur ’s avonds postpakketten. Eerst bij Selektvracht, nu bij PostNL. Ze moest wel na haar scheidng.
Per dag bezoekt ze – in hoog tempo- zo’n 200 tot 250 adressen in Laren. Meestal op maandag. De andere dagen valt ze in voor de andere drie bezorgers in Laren. Daar komt nu een eind aan en wordt ze ingezet voor pakketbezorging in Hilversum en Almere. Juist die laatste plaats vreest ze: “Er zijn veel overvallen. Met een mes, een pistool: levensgevaarlijk, niets voor mij. Vandaar haar verzoek in Laren te mogen blijven werken.
….Wat nog herinnert aan die Olympische Spelen? Een halsketting gemaakt door juwelier van der Schaal op de Torenlaan: vijf aan elkaar gesmede Olympische ringen. Wat een geweldig mens. Doe het haar maar na, pakketten tillend van 20 kilo en meer op je 76 ste. Bol an mensen, tekenen die petitie, vlug!
Leo Janssen
