9 okt.- Van de week belde Sylvia van den Akker mij over een door haar en haar vriendinnen voor de 25 ste keer te houden ‘Vintage Fashion-sale’. In het Huis van Eemnes op 10 oktober tussen 19.30 en 22.00 uur. ‘Duurzaam goed’ tegen kleine prijsjes voor de Gooise vrouw. Van alledaags tot poepchique. In deze tijd van inflatie voordeliger dan shoppen in ons mode mekkadorp.
Mede-organisator is – voor mij verrassend, ik wist het niet- vanaf de première Larense Marleen Molenaar, een bijzondere vrouw met een indrukwekkende palmares op sportgebied: pionier van het Nederlands vrouwenvoetbal. Door Rinus Michels in de Telegraaf ooit aangeduid als ‘de nieuwe Cruyff, maar dan een meisje’.
Marleen is mede oprichtster van de vrouweneredivisie, 16-voudig voetbalinternational destijds met Vera Pauw en Sarina Wiegman en technisch manager vrouwenvoetbal bij AZ en Ajax. Na haar vroegtijdig afgebroken voetbalcarrière -ze scheurde haar enkelband, die alleen verholpen kon worden door het breken van haar enkel, een medische ingreep die ze weigerde- speelde ze met Sjaak Swart bij Lucky Ajax en in het Story artiesten-elftal.
Terug van Fit 20 waar je slechts 20 minuten in de sportschool intensief aan je conditie werkt en je je gewone kleding aan kunt houden, zit ze in het Brinkhuis aan een ‘café Marleen’, een koffie zwart met een wolkje schuim.
Ze is geboren in Koog aan de Zaan en op haar tweede verhuisd naar Laren. Marleen (59) is de dochter van Rina Molenaar-van Zoest- tot voor enkele jaren geleden de geliefde ‘koningin van Laren’, die zomers ‘resideerde’ op het terras van Maximiliano- en Cees Molenaar, die sinds 1953 samen met zijn broer Klaas de oprichters waren van Wastora (WASmachines, STOfzuigers en RAdio’s), en geldschieters en bestuursleden bij KFC, FC Zaanstreek en later de eigenaren van AZ’67. Vader Cees speelde zeven keer in het Nederlands Amateurelftal. Er waren toen nog geen profs. Zodoende maakte de 8-jarige Marleen bij wedstrijden van de oud- internationals kennis met voetballegendes als Abe Lenstra, Cor van der Hart en ‘zwarte panter’ Frans de Munck. Aan het eind van zo’n match was het dan: ’Marleentje, jij mag ook een penalty nemen’. Een meisje met een bal was een bezienswaardigheid.
Met haar 7 jaar oudere broer en zijn voetbalmaten, voetbalde ze hele middagen: ‘We ademden thuis voetbal. Vader overleed 51 jaar oud aan leukemie. Een enorme klap. Ik was idolaat van hem en hij gek op mij.
Meisjesvoetbal was nog heel ver weg. Voorafgaand aan de aftrap van de finale van het jongens schoolvoetbaltoernooi werd ik door twee heren van de middenstip gehaald.’ Bij de de Tros penalty bokaal waarvan de eindronde bij AZ werd gehouden met verslaggever Theo Koomen en scheidsrechter Frans Derkx , mocht ze – door haar vader gearrangeerd- buiten mededinging er een paar nemen. De winnaar schoot er twee van de vijf in. Keeper Pim Doesburg wilde voor Marleentje de stip verleggen naar 8 meter, maar ze wilde dat niet. Ze schoot er alle drie in.
De Pippi Langkous van het meisjesvoetbal werd de pionier van het vrouwenvoetbal.
Marleen: ’Het niveau wordt steeds beter.’ Euforisch kijkt ze naar de volle stadions. ‘Met alle internationals van destijds werden we tijdens het EK in Utrecht door de KNVB verrast met ‘een haasje’, een onderscheiding die tot dan toe alleen voor debuterende mannen in het nationale elftal weggelegd was. Geweldig dat meisjes nu kunnen doen wat ze leuk vinden. In mijn jeugd was meisjesvoetbal tot 16 jaar verboden. We kwamen van ver, maar hebben het met zijn allen voor elkaar gekregen’, klinkt het bescheiden.
Bol an mensen, vergeet u maandag de kleertjes niet?
Leo Janssen
